"Ze zei haar naam, maar ze zei het zo snel en zo zacht dat ik haar niet verstond"

Ooit maakte ik voor de krant een reeks interviews over de liefde. Tien bekende mensen kwamen aan het woord en legden hun hart en hun smachtende ziel voor mij bloot. Journalist is de gedroomde job voor eeuwig nieuwsgierige geesten, en misschien ook wel een beetje voor voyeurs. Een bijzonder fijn gesprek, dat me om meer dan één reden is bijgebleven, had ik met een vrouw van ongeveer mijn eigen leeftijd. Het is, bij mij althans, blijven hangen als een warm gesprek, vol wederzijdse herkenning, vol vertrouwelijkheden die niet allemaal aan het papier mochten blijven kleven, en doordesemd met de nodige humor. Zij en ik zaten allebei op onze manier in woelige wateren. De woelige wateren die nu eenmaal bij het leven horen.

Ze zei haar naam, maar ze zei het zo snel en zo zacht dat ik haar niet verstond

Een tijdje geleden had ik een gemiste oproep van een mij onbekend gsm-nummer. Nu heb ik niet de gewoonte terug te bellen naar nummers die ik niet ken, en al helemaal niet als er geen voicebericht aan vasthangt. Die dag deed ik wat ik nooit doe: ik belde terug. Een vrouw nam op. Ze zei haar naam, maar ze zei het zo snel en zo zacht dat ik haar niet verstond. Ik stelde me voor, en ze reageerde verrast met een lachje en een begroeting alsof we elkaar kenden. Maar dat ze me helemaal niet gebeld had, zei ze. Vreemd vond ik dat. En ja, dat vond zij ook.

‘Ik heb wel een paar mensen gebeld om afspraken te maken, maar jou niet.,’ zei ze. ‘Maar zo fijn om je nog eens te horen! Euh, voor alle zekerheid: ik spreek toch met dé Kathleen Vereecken, hè?’

Kijk, dat zijn dus van die vragen die me nog steeds een gegeneerd lachje ontlokken. U moet weten: er zijn zes Kathleen Vereeckens in België. Dat weet ik omdat ik jaren geleden naar het politiekantoor geroepen werd. Ze zochten een Kathleen Vereecken, al wisten ze zelf niet welke. De politieagent van dienst wapperde met een tijdschriftartikel waaronder mijn naam stond. Of de naam van die andere vijf dus. Ik was de dader van het stuk, dat overigens niets te maken had met de liefdesinterviews, en er was sprake van een anonieme klacht tegen mijn geïnterviewde. Het verhoor werd door de agent uitgetikt met twee vingers op een ouderwetse schrijfmachine en bevatte veel wolligheid, zodat betrokkene hier ruim een halve dag mee kwijt was.

Zij was de bekende radiovrouw die ik jaren geleden mocht interviewen over de liefde

Maar dé Kathleen Vereecken? Dat zou evengoed die van Brussels Airport kunnen zijn, de handelsingenieur, of de poetsvrouw (die ooit eens per abuis een bestelbon voor een lezing ontving).

‘Ik bedoel de schrijfster Kathleen Vereecken’,’ verduidelijkte de vrouw aan de telefoon. En meteen voegde ze eraan toe dat het niet te geloven was maar dat ik al lang op haar lijstje stond van mensen die ze ooit eens wilde vragen om ‘iets’ te doen op de radio, want ja, zo ver waren we al gekomen: zij was de bekende radiovrouw die ik jaren geleden mocht interviewen over de liefde. Ook haar was het interview om meer dan één reden bijgebleven. Ze had het uitgeknipt en bewaard. Daar zat het erg mooie en, ja, toch wel sexy portret dat Marco Mertens van haar maakte wellicht voor iets tussen. ‘Zo,’ zei ze. ‘Dit komt eigenlijk goed uit. Wil je een verhaal voor me schrijven? Een mooi verhaal dat liefst echt gebeurd is en goed afloopt?’

Ik zei ja. En dacht aan wat de volksmond in zo’n geval pleegt te zeggen: ‘Toeval bestaat niet. Het is dat het zo moest zijn’. Tussen ons gezegd en gezwegen: de volksmond durft ook weleens prietpraat te verkopen, maar nu geloofde ik hem graag.

Beste Annemie Peeters, het was me een genoegen je misverstand te mogen zijn. Zullen we dat bij gelegenheid nog eens overdoen? Met of zonder toeval? Alsof het zo moest zijn?

Kathleen Vereecken

Beluister de column van Kathleen Vereecken voor 'De toestand is hopeloos, maar niet ernstig' via Radio1 Select. 

Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending: