Zelfs met een geel hesje is Wallonië Frankrijk niet
di 11 dec. - 4:25
Terwijl de federale regeringstop aan de zoveelste keer aan het vergaderen was om een uitweg te vinden voor de crisis rond het migrantenpact betoogden zaterdag een duizendtal zogenoemde gele hesjes in Brussel. Net zoals in Parijs en verschillende Franse steden. Bij onze zuiderburen kwam het opnieuw tot geweld, vernielingen en plunderingen. Ook zware incidenten deden zich in onze hoofdstad voor. De overgrote meerderheid van de deelnemers waren daar Franstaligen. Reeds bij het begin van de beweging een paar weken geleden in ons land waren de blokkades te vinden in Wallonië. Zal deze copy/paste van de Franse beweging dezelfde gevolgen hebben?
De rol van de Franse media waar veel Franstaligen naar kijken is een bekende factor. Er spelen nog andere elementen mee. Dezelfde taal en cultuur die een gemeenschappelijk erfgoed vormen. De invloed van een groot land op een veel kleiner gebied. Dezelfde verwantschap vind je ook in Zwitserland. Maar net zoals de Franstalige Zwitsers zijn de Walen géén Fransen. Niet alleen uit vrees een kleine minderheid te worden indien ze opgeslorpt zouden worden door de Franse Republiek, zoals blijkt uit de zeer magere scores van de “Rattachisten” bij de verkiezingen, als zijn erin slagen om op te komen.
Een van de grootste verschillen heeft te maken met de sociale structuur van het land. Veel meer dan de Belgische samenleving is de hiërarchie van de sociale klassen in de Franse maatschappij veel meer voelbaar. Mensen van verschillende 'sociale origine' komen veel minder in contact met elkaar dan bij ons. Daarom vind je zoveel gele hesjes die de arrogantie van de Franse elites aanklagen. Ook de tegenstelling tussen de hoofdstad en de “province” is veel groter in Frankrijk dan in België.
Het middenveld speelt in België een grotere rol. Belgische vakbonden hebben proportioneel veel meer leden dan hun Franse tegenhangers. Het sociaal overleg is in België niet perfect maar het werkt veel beter dan in Frankrijk en het draagt ertoe bij dat de sociale onvrede klassieke kanalen heeft om tot uiting te komen. Natuurlijk zijn er ook bij ons uitbarstingen van geweld maar die nemen heel zelden de vorm aan van een opstand of een revolutie zoals in Frankrijk. Dat is de paradox van de Franse Republiek waar het volk om de vijf jaar een nieuwe 'koning' verkiest om hem daarna omver te werpen.
