Zijn performers als Nick Cave de nieuwe priesters?

“Het is bijna als naar de kerk gaan”, zegt een deelnemer aan “Conversations with Nick Cave” eind mei in de Roma. “Het was van een soort hemelsheid en het reinigt je ziel” zei iemand anders.  “Dit is waarom mensen vroeger naar de kerk gingen. We raken vroeg of laat allemaal iets of iemand kwijt. En Cave brengt mensen samen om precies dat te delen”. En nog een andere deelnemer zei:  “het gaat in tegen de individualisering van deze tijd van Instagram, van met onszelf bezig te zijn…” Brecht Devoldere maakte een montage die een inkijk geeft voor al wie er niet bij was.

Muzikanten die met hun muziek spirituele ervaringen weten op te wekken, Nick Cave is daar niet alleen in. En ons oog viel vorige week op het bericht dat de AB nu ook concerten gaat organiseren in Brusselse kerken. Een gesprek met Kurt Overbergh, directeur marketing en communicatie van de  Brusselse concertzaal, over de verstrengeling die er lijkt tussen allerlei vormen van religie en muziek.

Vindt moraalfilosoof Patrick Loobuyck dat we een punt hebben als we Nick Cave een soort “new priest” noemen? Wat zijn de gelijkenissen en verschillen tussen muzikanten als Cave en échte priesters?

Hoe kijkt een échte priester naar figuren als Nick Cave? Is dat concurrentie, of vinden ze het net geweldig dat mensen ook op zo’n manier een bijna religieuze ervaring beleven? Reporter Ward Bogaert trok naar Wim Simons, priester in Herk-de-Stad.

“Het was ‘groepstherapie met Dirk De Wachter” schreef onlinemagazine enola over “Conversations with Nick Cave”. Cave ‘is de meest charismatische en muzikaal verantwoorde psychotherapeut die je ooit zult ontmoeten -- sorry, Dirk De Wachter’ schreef Focus Knack dan weer. Cave als therapeut dus. Maar als therapeut Cave tegelijk een nieuwe priester is, geldt dat dan ook voor een echte psychiater als Dirk De Wachter? Zijn niet alleen rockzangers of kunstenaars maar ook therapeuten een soort nieuwe pastoors?