‘Koken met Classics': de video's

Wat maakt een nummer tot een classic? Originaliteit? Vergeet het. Classics zijn vaak het resultaat van slim omgaan met een paar basisingrediënten. Vraag maar aan chef-kok Senne Guns.  Flamberen? Karamelliseren? Daar is ie supergoed in. Maar zijn absolute specialiteit? Dat is nummers fileren. 

Tijd om de rollen eens om te draaien: Korneel analyseert en fileert 'De goudvis', de grootste hit van Senne.

Senne en Korneel gaan aan de slag met Exit Music (For A Film) van Radiohead, en dat op basis van een 'potteke' Ro(o)meo + Juliet, een soeplepel Johnny Cash in een spookhuis, een warm broodje Chopin (te bereiden in de Mellotron), en een Picardisch pepertje.

Senne en Korneel bevinden zich in hogere sferen, want vandaag gaan ze aan de slag met de muziek uit de rockopera 'Jesus Christ Superstar'. De ingrediënten: een kommetje 'Rice & Webber', een mislukte Eurosongdemo, een hostietje Bob Dylan, een sterrencast, een 'potteke vet', een zakje inspiratie óf een pakje plagiaat, en een toefje theater.

De fusionkeuken van Alwyn Lopez Jarreau bezorgde onze hoorpapillen een stevige boost in 1981. Het was enkel bij ons, in Nederland en in Frankrtijk een hit, maar dat liet deze muzikale topchef niet aan zijn hart komen. Hij speelde met een vleugje black gospel, een potteke horn-stabs, Steve Gadd bladerdeeg, een zakje Bluesette II-V’s en een scatman.

We bereiden een gerecht op basis van een heerlijke portie liefdespoëzie van Serge Gainsbourg, bestemd voor de vrouw wiens initialen in de songtitel staan: Brigitte Bardot. De basis is een soeplepel van die poëzie, aangevuld met de nieuwe wereldkeuken van Dvorak, een frygisch fond, een Londens snuifje Days Of Pearly Spencer en een parlando mis-en-place.

In deze aflevering van Koken Met Classics wordt "The Robots" van Kraftwerk geanalyseerd. Het nummer combineert elektronische muziek met invloeden van Karlheinz Stockhausen en maakt gebruik van een vocoder om robotstemmen te creëren. Het Russisch robotisch roereitje en de melodietjes verwijzen naar de mechanische en muzikale inspiratie achter het nummer. Deze aflevering is geschreven door Chat GPT en wordt voorgelezen door synthetische stemmen.*

*Deze tekst is geschreven door Chat GPT.

Zullen we een hele LP-kant experimenteel genieten? Pink Floyd heeft in 1971 de hele b-zijde van hun album 'Meddle' gewijd aan het prachtiger 'Echoes'. We bereiden het met een keuken vol lekkere niemendalletjes, een lepeltje leslie in de slazwierder, een scheutje phantom of the opera, een vettige verdubbelaar, een zeemeeuwenaccident en een shepard’s pie.

Een klassiek geschoolde pianiste die een pophit scoort? Het kan! Senne gaat aan de slag met 'A Thousand Miles' van Vanessa Carlton, op basis van een bodempje Beethoven, een grammetje Grieg, een theelepeltje ‘Time After Time’, een bepaald aantal strijkersaccentjes en een snuifje cultkruiden.

Wat krijg je als je per ongeluk op een knop duwt waardoor je zangopname achterstevoren wordt afgespeeld? Een hit, zo blijkt! Senne gaat aan de slag met 'Work It' van Missy Elliott, en dat op basis van een potje achterstevoren mayonaise, een bouillonblokje Blondie-beats, minimale Timbaland-olifantendressing, een pepertje women power en een G-funk West Coast-kersje op de taart.

Because heeft alle ingrediënten van een klassieke hit: klavecimbel, barokke samenzang én de akkoorden van de Mondscheinsonate van Beethoven. Toch heeft het geen stoffig smaakje, dankzij dat mespuntje modieuze Moog.

Een heerlijke diepvriespizza met stukjes Italodisco, iemand? We hebben er eentje in de oven staan, en die gaat geweldig lekker zijn! We vullen de pizza aan met deze lekkere ingrediënten: vier kwartjes tarzan, een millenial whoop koekoek, een fond op basis van gezeefde DX7 én een scheutje Irish Stout. Smakelijk!

Kussen stelen, dat doe je beter niet, consent en zo. Prince deed het ook niet echt, met ‘Kiss’.
Hij gaf het eerst weg aan ‘Maserati’ en nam het dan terug, toen het al was afgewerkt.
Dit wordt een smakelijk recept, met bluessoep, en gate-a-kaas.

We krijgen er niet genoeg van, hier is nog meer metal! We bereiden een heet geserveerde luchtgitaar met als ingrediënten een vers lapje leer in een subcultuur-sausje, een pul haarspray zonder bruine m&m’s, een gft-bak met wat dood fruit, (gi)taartjes op grootmoeders wijze en fastfood met beperkte houdbaarheidsdatum. Smakelijk!

Vervormde gitaren op een bedje van kapotte gitaarversterkers, zo kan de oorsprong van de Heavy metal omschreven worden. In dit eerste deel van de geschiedenis achter het meest duivelse der muziekgenres gaan we aan de kook met deze ingrediënten een dosis distortion en een flesje fuzz, een portie powerchords in een unisono-soepje, enkele verse drumfill-filets en de duivelse drievuldigheid.

We kunnen deze keer heerlijk meefluiten met Elbow. Zoals die keer op Rock Werchter waarbij iedereen probeerde om de juiste toon te vatten. Dat is niet eenvoudig, zoveel is duidelijk. Maar het is wel een heerlijk recept, met een pedaalpuntpaprika, een plakkerige noot, een verborgen walsjes-vinaigrette, een smakelijk gebraden beo én natuurlijk een festivalsnack.

Donna Summer haar 'I feel love' is de song waarmee een hele generatie dansmuziek leerde maken. Giorgio Moroder deed mooie dingen met een modulmaire synthesizer, iets wat voordien vooral door avant-garde muzikanten werd gebruikt. Onze ingrediënten zijn een klutske clicktrack, een modulaire moog kookpot met een bassige fond, een muzikale stroboscoop, een scheutje percussie en een lekker one-takertje en een natuurlijke basdrum van eigen kweek.

Stand by me, smeekt Ben E. King. De inspiratie haalde hij bij de pastoor, zijn vrouw, of een andere artiest. Of bij een Braziliaanse dans, de 'baio'. Spreek dit uit als bajoaw, als een West-Vlaming die "ah, ja", zegt. Of luister gewoon naar hoe Senne Guns het uitspreekt.

Als je op zoek bent naar het recept van een hit zit je goed bij ons. Het is voor The Buggles wel bij die ene hit gebleven, maar meer moet dat soms niet zijn.
We gebruiken vandaag een beetje hete adem van de concurrentie, een zakje radiojingles met Debi en Linda, een scheut discobollekes, Kraftwerk en The Normal in de blender, een wolkje hyperactieve achtste nootjes en kruiding naar eigen smaak en goesting.

Het is een beetje de spaghetti bolognaise der rock classics: iedereen kan het smaken, maar ook iedereen heeft er een mening over. We onderzoeken het recept achter Bohemian Rhapsody met behulp van een mespuntje chromatische maïzena, een opera-dressing van Verdi, Strauss en Mozart, een scheut Deep Purple hard-rock, een lepeltje impressionisme, 88 kilo tape en een stressbestendige kok.

Hoe weet je dat je met een classic te maken hebt? Laat het nummer bereiden door een andere artiest en als het overeind blijft, proef je de classic. Senne gaat aan de slag met 'As it was' van Harry Styles, op basis van een bouillonblokje pentatoniek, een lepel War On Drugse Krautrock Sauerkraut, een sprong en een ladder, een roux van A-ha, melancholie in een reverb-sausje op een basloos bedje.

Lees ook