Leven met een angststoornis: “Gaan werken is onmogelijk voor mij”

Floris Poignie is 36 en lijdt al jaren aan angsten en agorafobie. Zo houdt hij niet van plekken waar er veel mensen zijn. “Een cinemazaal is onmogelijk voor mij. Ik hou niet van plaatsen die gesloten zijn, en waar er veel lawaai is” zegt hij in Hautekiet. “Gewoon buiten je huis raken is ook niet evident. Zelfs in de wagen levert het problemen op. Het is dus niet hetzelfde als pleinvrees.”

Zijn angsten beperken Floris enorm. En daar komt dan nog bij dat angstpatiënten volgens hem te weinig begeleiding en ondersteuning vinden: "Er bestaan cursussen en praatgroepen maar dat vind ik onvoldoende." Zeker aan de brede maatschappelijke bewustwording is nog werk, vindt Floris. Zo had hij in zijn jeugd het gevoel dat hij er alleen mee kampte en er alleen voor stond. 

"Rem op mijn leven"

Vandaag probeert Floris zijn angsten onder controle te houden met angstremmers. “Ik heb er al verschillende soorten genomen, waaronder ook antidepressiva” zegt hij “Maar daar word ik dan weer moe van. En dan moet je gaan rusten waardoor werken onmogelijk wordt.” Een uurtje of twee per dag presteren zou tegenwoordig nog lukken, maar een halve, laat staan een hele, dag werken kan echt niet. 

Floris is dus niet meer aan het werk, al zou hij het wel willen. Hij leeft van een kleine invaliditeitsuitkering. Muziek is zijn uitlaatklep. “Je moet een hobby hebben, anders ga je hier aan dood” zegt hij.  Al heeft hij de fanfare waar hij in speelde vaarwel moeten zeggen. “Het was te druk. Er staat een rem op mijn leven.”

Lees ook: