Levenslange legerdienst

Eritrea ligt in het Oosten van Afrika. Ooit was het een provincie van Ethiopië, sinds 1993 is het onafhankelijk. In 1998 raakten beide landen opnieuw verwikkeld in een grensoorlog. Twee jaar later werd er een vredesakkoord gesloten. Daarna hebben ze nog 16 jaar verder gevochten. Tot vandaag.

Uitgerekend op het moment dat Interne Keuken wordt uitgezonden, precies tussen 11 en 13u. wordt een brug tussen beide landen feestelijk heropend. Iets waar professor Miriam van Reisen van de Universiteit van Tilburg al jaren op zat te wachten. En nu het eindelijk zo ver is, zit ze bij ons in plaats van in Eritrea.

Vrede in de Hoorn van Afrika. Wat een prachtnieuws. Al zijn we niet zeker of daar echt veel te vieren valt, want beide partijen hebben zich in de loop der jaren schuldig gemaakt aan allerlei oorlogsmisdaden en Eritrea blijft natuurlijk wel het Noord-Korea van Afrika.

Zeggen wij niet, zegt de VN. Al jarenlang in lijvige rapporten: willekeurige verdwijningen, opsluiting, vervolging, verkrachting, marteling, moord, slavernij … een waslijst aan gruwelijkheden. En levenslange legerdienst.  Waardoor veel jonge mannen het land proberen te ontvluchten.

Ook vrouwen en kinderen willen wellicht weg maar alleen al het land proberen te verlaten is levensgevaarlijk. Vluchten is  bij wet verboden. Wie gepakt wordt riskeert strenge straffen. Wie uiteindelijk toch tot bij ons geraakt en onderweg niet verkracht, vermoord of verhandeld wordt en dan ook nog eens de Middellandse Zee overleeft, krijgt zo goed als zeker asiel.

Alleen: nu is er dus vrede. Misschien wordt die levenslange legerdienst wel afgeschaft. En misschien heeft Theo Francken dan wel een excuus om die vluchtelingen weer terug te sturen.

Of hoe de opening van zo’n brug in Afrika plots toch extreem actueel wordt en ongelooflijk dichtbij komt.