Lies Van Gasse

Perfect weather

Ik had bijna te hard over je gepiekerd
en toch had je iets van toeval:
een gedachte, eerst ,

toen ik geklutst en gemolken tussen koepels wandelde
waar later dat jaar een bom, een staatsgreep,
en een stoet betogers langskwam.

Op Facebook bekijk ik foto’s van een ander kind,
dat er glimmend van een geboorte de oksel van zijn moeder in kruipt,

net als jij, maar dan in dat andere land, dat glanzende land,
waar gouden plafonds vervangen werden door spervuur,
waar een leraar ontveld werd, een rechter onthaard.

Ik had je ernstig overwogen. Plots droeg ik je mee
en huppelde ik monter naar een vuurtoren
in een inmiddels geschudde lichtstad.

Later – je was al meer dan die twee versmolten cellen –
reed een vrachtwagen door een iets te blauwe lucht
aan een iets te wonderlijk strand.

Licht brandde in de verte.
Toch wist niemand waar varen.

We hadden al even je gezicht gezien
en je kantelde in startpositie
terwijl ik over je ruggetje wreef in Berlijn.

De zon printte woorden op mijn bollende jurk
en ik wist, hier kom ik nog eens,
maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Nu spant de hemel zich wolkloos boven Borgerhout.
Willekeurig tekent het licht vormen op een lichaampje
dat kraaiend de armpjes spant en spreidt. Terwijl ik zing

bestudeer ik dat gladde buikje, die voor je leeftijd te lange voetjes,
je wiebelende billetjes op het verschoonkussen
en ik vraag me af: waar blijft hij toch, jouw nieuwe wereld?

Lies Van Gasse