Nieuwe Feiten
Ludo Abicht over 'Unorthodox': "De empathie waarmee deze serie gemaakt is, heb ik nog nooit gezien"
do 16 apr. - 0:50
'Unorthodox' gaat over een meisje dat wegvlucht uit New York, weg van haar Joodse orthodoxe familie. Ze trekt naar Berlijn, naar de vrijheid en naar een nieuw leven. Nooit eerder werd zo hard een inkijk gegeven in het reilen en zeilen van zo’n gemeenschap.
“Dit is gemaakt met medewerking van mensen uit de gemeenschap, zowel ex-leden als leden, en het is heel merkwaardig hoe deze serie in de Joodse gemeenschappen in Amerika zo enthousiast onthaald werd. Net omdat de mensen niet belachelijk gemaakt worden, of als vreemde wezens worden voorgesteld. Ze proberen van binnenuit te laten zien hoe die mensen leven”, zegt Ludo Abicht.
lees verder onder de trailer
Geen marsmannetjes
Er hangt normaal gezien heel wat angst en schuwheid rond het binnenkomen in zo’n gemeenschap en er beelden van maken. Dat gebeurt heel zelden. “Ze vertrouwen de buitenwereld ook niet echt. Er zijn al een aantal films gemaakt van Joden waarin ze als marsmannetjes worden afgebeeld. Ze zien er vreemd uit, ze praten anders, denken anders en feesten anders. Dit is voor de eerste keer iets wat met enorm veel begrip voor de gemeenschap gemaakt is.”
Tegelijk is er een zekere afstand bewaard in de serie, benadrukt Abicht. “Het is niet gefilmd door orthodoxen, maar door moderne Joden. De auteur van de autobiografie waar de serie op gebaseerd is, Deborah Feldman, komt wel uit dat milieu, maar het is geen serie die de mensen afbreekt of probeert te tonen hoe vreemd deze levenshouding is. Ze begrijpt die manier van leven, hoewel ze ermee breekt.”
Verlies van identiteit
De serie gaat dus over een meisje dat wil uitbreken uit die strakke gemeenschap. “Als iemand uitbreekt uit zo’n gemeenschap, dan ben je bijna dood als het ware. Dan besta je niet meer.” Je verliest zowat je identiteit.
In deze serie gebeurt dat ook. Haar uitbreken werd gevoed door allerlei dingen, onder andere haar vader die alcoholverslaafd is en haar moeder die al gevlucht was. Eens in Berlijn wil haar oma, die haar moederfiguur is, niet meer met haar spreken. Ze bestaat dus zogezegd niet meer.
Realistische kijk op de gemeenschap
In 'Unorthodox' krijg je ook de rituelen van de gemeenschap te zien op een zeer realistische manier. “Dat was ook de bedoeling van de makers. Ze hebben geprobeerd om zo zuiver mogelijk die rituelen, gebruiken en gewoonten, dat denken, weer te geven zoals het is. En niet zoals de buitenwereld denkt dat het is."
De gemeenschap die in beeld wordt gebracht is de Satmar-gemeenschap in de wijk Williamsburg, in Brooklyn, New York. “Dat is een heel speciale gemeenschap. Er bestaan zo’n 16 chassidische bewegingen die teruggaan naar de naam van de stad waar hun oorspronkelijke stichter, de geestelijke leider zeg maar, de beweging heeft opgericht”, legt Abicht uit.
Overlevenden van de Holocaust
“Satmar is ontstaan na de Holocaust en dat is heel merkwaardig. De mensen uit deze gemeenschap komen oorspronkelijk uit Hongarije, want Satmar is een stad in dat land. Die mensen zijn dan gevlucht naar en gered in Amerika en zijn gaan wonen in Williamsbrug.”
Het zijn dus overlevenden van de Holocaust. Dat merk je ook in de serie. “Bijvoorbeeld de buitenlandse vrienden van het hoofdpersonage vragen waarom ze er zo op uit zijn om kinderen te krijgen, waarop zij antwoordt: om die 6 miljoen te vervangen.”
De empathie waarmee dit gemaakt is, dat heb ik nog nooit gezien
Wordt deze serie bekeken in de chassidische gemeenschap in Antwerpen? “Dat zou ik heel graag willen weten. Dat zou me heel hard intrigeren. Ze hebben daar normaal gezien geen Netflix. Maar ik heb ooit een Amerikaanse film gezien over een politieagente die zich kleedde als een heel orthodoxe Jodin en die film werd getoond in cartoons. Toen het licht aan ging was ik omringd door allemaal mannen in het zwart uit die gemeenschap. Ze hebben zich krom gelachen want het zat vol fouten, maar ze gaan dus wel af en toe ergens naar gaan kijken”, zegt Abicht.
In 'Unorthodox' zouden net geen fouten mogen zitten omdat ze dus gemaakt is door mensen uit de gemeenschap. “Ook de empathie waarmee dit gemaakt is, heb ik nog nooit gezien. Meestal doen we zo wat aan exotisme, terwijl dit gemaakt is door mensen die het wel begrijpen.”
