“Mijn hart zei: ‘Je hebt je zoon verraden.’ Maar mijn verstand zei: ‘Je moest dit doen.’”

Wat als iemand je een misdaad toevertrouwt? Wat doe je daarmee? Aangeven, dat kan, maar wat als het over je eigen kind gaat? Fatima Ezzarhouni kwam in zo’n situatie terecht. Fatima’s oudste zoon was één van de eerste geradicaliseerde jongeren die acht jaar geleden naar Syrië trok om zich aan te sluiten bij terreurbeweging IS.
“In zijn briefje stond: ‘Vrede zij met u mama.’ Dan vertelt hij dat hij naar Syrië is vertrokken en waarom. Helemaal op het einde schrijft hij: ‘Niet naar de politie stappen.’ Ik heb de hele nacht nagedacht, geschreeuwd. Ik was in alle staten. Ik wist niet wat te doen. Maar ik ben dan toch de volgende dag naar de politie gegaan, samen met zijn vader.” 
“Mijn hart zei: ‘Je hebt je zoon verraden.’ Maar mijn verstand zei: ‘Je moest dit doen, want dit is heel serieus, je kan dit niet zomaar laten gebeuren.’ Ondertussen denk ik wel dat ik een goeie beslissing heb genomen. Maar ik heb heel lang schuldgevoelens en schaamte gehad. Mijn zoon is intussen overleden. Voor dat hij stierf, heeft hij nog sorry gezegd. In zijn laatste brief schreef hij: ‘Mama, ik vraag een miljoen keer sorry’, en toen dacht ik: ‘Mijn zoon is terug.’ Dat was mijn wens, dat hij spijt zou hebben.”