Walter Weyns: "Bedevaartsoorden zijn in de ruimte wat feesten zijn in de tijd"

Wat hopen mensen juist te vinden in een bedevaartsoord? Of het nu een religieuze of seculiere plaats is: wat maakt die plek zo bijzonder dat men er naar toe wil? Of is het niet zozeer de plek maar de tocht ernaar toe? Een gesprek met cultuursocioloog Walter Weyns (Universiteit Antwerpen) voor wie de stad Rome een van de meest indrukwekkende bedevaartsoorden is. 
“Het is moeilijk om te zeggen wanneer mensen met bedevaartsoorden begonnen zijn. 25 jaar geleden heeft men in Turkije een archeologische vindplaats ontdekt en die stelde de onderzoekers voor raadsels. Ze vonden stenen resten ouder dan die van Jericho of Stonehenge, terwijl ze dachten dat op die plaats geen bewoning zou zijn geweest. Zo zie je dus dat het oudste bekende ‘tempelcomplex’ van blijvende aard, niet gediend hebben als woonplaats maar om naartoe te trekken. Dat waren jager-verzamelaars die op gezette tijdstippen elkaar daar troffen. Zij zijn eigenlijk altijd onderweg, maar toch vonden zij het nodig om zo een plek te construeren en te koesteren.” 
“Misschien moeten we zeggen dat die plekken óns uitkiezen. Dan bedoel ik niet dat zij naar ons komen, maar dat we getroffen worden op zo’n manier dat we denken: daar is iets bijzonder. En dat is misschien de functie van bedevaartsoorden. Het zijn plekken waar je in contact kunt staan met machten, krachten of overledenen waar je misschien toch nog iets van wil vernemen. Bedevaartsoorden zijn in de ruimte dus wat feesten zijn in de tijd: plekken waar we een vervulling van verwachten.”