De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Daar sta je dan, in die roze lycra. En je beseft: 'Dit is een wereld die ik nooit zal kunnen redden'"
zo 7 mrt. - 8:40
Once upon a time, 30 meter hoog boven de vloer van het Antwerpse sportpaleis. Sixpack, masker, blonde krullen, cape, lycra, latex en veel roze.. allemaal check. Klaar om voor duizenden kinderen superheld te spelen. Correctie! Te ZIJN! Easy peasy, dit kan ik! Binnen dit en 3 minuten geloven ze allemaal dat ik in m'n eentje de wereld zou kunnen redden.. Ik vlieg gezwind het enthousiaste publiek tegemoet en doe mijn ding...
Enige tijd later, ergens aan de voordeur van een rijtjeshuis in Wetteren. Zelfde pakje. Alles erop en eraan, dubbel gecheckt. En dan gebeurt het.
Kleine Lotte ligt als een verwelkt bloempje in de zetel.. half bewusteloos, maar heel af en toe gaan haar oogjes open en zou je kunnen denken dat ze beseft wat er gaande is… Het was haar laatste wens om Mega Mindy "eens in het echt te zien". Maar daar sta je dan, in die roze lycra. En je beseft, 'Dit is een wereld die ik nooit zal kunnen redden.'
Zelfs met het strafste scenario ter wereld wordt dit een aflevering waarin ik niet win. Je voelt je zo klein, zo machteloos, je superhelden- én je moederhart breekt... Terwijl je voor kleinere broer die als een springbal door het huis stuitert (want Mega Mindy staat in zijn living!) niet uit je rol mag vallen, kan je alleen maar denken hoe onnozel het allemaal is. Wat sta ik hier toch in Godsnaam te doen?? Zou ik niet eens een job zoeken die er écht toe doet?! In plaats van de hele tijd te staan faken dat ik een sixpack heb, nog maar te zwijgen over al die megakrachten.. Allemaal illusie..
En toch...
1 keer keek Lotte recht in mijn ogen, nam mijn hand en glimlachte…
Haar oogjes gingen weer dicht.
Maar mijn hand heeft ze pas losgelaten toen ze er klaar voor was om het los te laten..
Dat was genoeg.
Genoeg om te weten dat het toch allemaal niet zo onnozel was als ik dacht.
Genoeg om te weten dat wat ik vandaag deed niet onbenullig was.
Ik ben minuscuul, ik zal de geschiedenisboeken niet halen.
Voor de wereld heb ik nog niet veel steen verlegd, maar voor Lotte heb ik die dag een rots verschoven, een millimetertje maar.
En dat was genoeg.
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
"Kom op voor jezelf, eis je plek op. Het leven is aan de durvers"
"Ik draag deze column graag op aan al die vijftigers in hun zoektocht naar werk"
"Ervaring leerde me dat niet iedereen zich zo makkelijk in mentaal en lichamelijk nudisme hult als ik"