“Mag ik dit vertellen?”

Bij weeskindjes denken wij spontaan aan Annie en Oliver Twist. Een leven vol zang en dans, een lach en een traan. Maar helaas ook aan de hemeltergende taferelen in Bulgaarse en Roemeense weeshuizen. Hoe zou het daar ondertussen met die kindjes zijn? En hoe was het vroeger hier bij ons? Wij hadden vroeger toch ook weeshuizen? Waar zijn die naartoe? En de mensen die daar gewoond hebben, leven die nog?

Schoorvoetend. Zo begonnen de getuigen te vertellen tegen doctoraatsstudente Lieselot De Wilde en kinderrechtencommisaris prof. Bruno Vanobbergen. Over hun leven in een van de Gentse weeshuizen ergens tussen 1945 en 1984.

Over hoe het voelt wanneer je als kind niet met je naam, maar met een nummer wordt aangesproken en, behalve wanneer je een oorveeg krijgt, nooit wordt aangeraakt, laat staan geknuffeld. Over hoe het voelt om levenslang gehaat te worden terwijl je als oppasser ook maar gewoon je best deed. Over de trots van de stad: de Koninklijke Fanfare der Gentse Weesjongens, die steevast de Gentse Feesten mocht afsluiten.

Een studie met fascinerende zinnen zoals: “Vele jongens herinneren zich nog levendig de introductie van de onderbroek in het jaar 1952.” Verhalen over het leven zoals het echt was in weeshuizen waar driekwart van de kinderen geen wees was.

 

Nu beluisteren? Klik hieronder. Downloaden? Hier rechtsklikken en Opslaan als...