Mag je je kind slaan?

Heel af en toe? Een pedagogische tik? Dat kan toch geen kwaad? Voor elke pedagoog en gezinswetenschapper is dat een retorische vraag. Het antwoord is voor alle duidelijkheid: nee. Een kind slaan, doe je niet. Dat is niet alleen onetisch – als je buurvrouw of collega moeilijk doet, geef je die ook geen oorveeg – het is ook niet slim wegens inefficiënt. Geweld werkt averechts.

Dat blijkt keer op keer uit wetenschappelijk onderzoek en toch blijft dat debat maar gevoerd worden. Altijd weer opnieuw zijn er mensen die zich luidop afvragen of een ‘pedagogische tik’ ‘toch niet moet kunnen. De wet verbiedt het ook niet. In België mag je als ouder geweld gebruiken voor educatieve doeleinden. Weliswaar met mate. Dat spreekt. Maar het is niet per definitie strafbaar.

Wat is dat toch met lijfstraffen? Waarom willen die maar niet verdwijnen? Die vraag neemt Philippe Noens als vertrekpunt voor een boeiend boek over opvoeden: ‘Mogen we nog wel straffen?’  Niet dat er over je kinderen slaan veel interessants te vertellen valt. Dat is gewoon geen goed idee. Punt. Maar hoe moet het dan wel?

Die vraag gaan we zaterdag niet beantwoorden. Dat lees je goed: niet. Want dat is wat alle boeken over opvoeden doen: zeggen ‘hoe’ het moet. Maar veel interessanter is de vraag: ‘waarom’ zou je dat doen? Waarom voeden we onze kinderen op? Wat wil je als opvoeder bereiken? Aha! Laat het ons daar eens over hebben.

Beluister het volledige gesprek :