Maud Vanhauwaert

Andy

hij was blond, maar zo noemden wij dat toen nog niet
we zeiden: hij is een jongen en zijn haar is geel
we kenden alleen de kleuren van onze stiften
en het was al heel wat als er beige tussen zat

we zaten in het tweede leerjaar; hij heette Andy
iedereen vond dat hij op een meisje leek
hij had lange wimpers en toen we toneeltje speelden
danste hij op hakken en trok een glitterjurkje aan

niemand keek ervan op tot op een dag iemand hem
Andijvie noemde en iedereen dat heel grappig vond
Andijvie is een wijfie, we zongen het in koor
tijdens turnen werd hij laatst gekozen en ook ik

plakte eens een kauwgum in zijn haar

toen, na de zomer, herkenden we hem bijna niet
zijn blonde lokken waren afgeschoren
hij zat stilletjes achteraan in de klas
en nooit deed hij nog met toneeltjes mee

ik weet niet wat van Andy geworden is
al die jaren heb ik niet meer aan hem gedacht
tot ik onlangs in mijn keuken stond te koken
en voor het eerst een krop andijvie in mijn handen had

het hart van een andijvie is geel, zag ik, en toen
danste hij plots mijn gedachten binnen
hij had lange wimpers, hoge hakken en een glitterjurk aan
volwassen nu, met lange mooie lokken

zijn hart was blond, zijn haar geel, en toen
kreeg ik toch wel niet die verdomde krop in mijn keel