"Meet momzilla in de ochtendspits"

Geduld

"Jij ziet er altijd zo geduldig uit met je kinderen."

Die mythe wil ik even doorbreken. Want we zien er allemaal rustig en geduldig uit op Facebook. Maar...

Meet momzilla in de ochtendspits - om maar iets te noemen. Als Miro staat te dromen in de hal terwijl ik hem 15 seconden geleden gevraagd heb om zijn schoenen en jas aan te doen of als Loa doet alsof ze me niet hoort en halsstarrig blijft hangen in haar fantasiewereld.

Soms is de emmer geduld op.

Als ik andere moeders beluister, ben ik niet de enige. Ik wil het geroep op mijn kinderen hiermee niet vergoelijken. Een portie 'de anderen doen het ook, dus het is niet erg.' Is in deze niet aan mij besteed.

Mijn geduld verliezen schept een kloof in de relatie met mijn kinderen. Niet iets om fier op te zijn.

Desalniettemin is de golf van opluchting voelbaar als het onderwerp wordt aangesneden in een groep moeders: 'Ah, jullie roepen ook op jullie kinderen!?' 'Ja, en ik heb er drie, dus ik roep drie keer zo hard.' Antwoordde een moeder laatst tijdens een moedergroep. Dàn zijn we open aan het praten en dan zijn we aan het verbinden.

In mijn praktijk werk ik individueel met moeders en gaan we op zoek naar oorzaken van dat geduld verliezen. We onderzoeken de stressoren in het nu. Hoe kan je hier iets aan doen? Al dan niet met hulp van anderen. Maar die kwaadheid zit vaak dieper. Een oude kwaadheid die naar boven komt en getriggerd wordt door je kind, je partner, je collega... Heel vaak komen we er op uit dat het geen kwaadheid is tegenover je kind. Het is de trigger die je kind met zich meebrengt. Niks persoonlijks dus. Maar niet fair dat de kwaadheid wordt gekanaliseerd naar je kind. Een derde piste is je eigen grenzen aanvoelen en ze dan op tijd aangeven aan je kinderen. Als er al over tien van je grenzen heen gegaan is, maar je brengt dit niet in communicatie, durf je weleens versnellen van 0 naar 100 in 1 seconde. Je kind zal dit niet zien aankomen hebben. Al die pistes kunnen leiden naar één resultaat: geduld verliezen en roepen op je kind. Met het gekende instant schuldgevoel er gratis bovenop.

Sinds ik zelf door die zoektocht ben en sinds ik écht goed voor mezelf zorg, schiet ik veel minder uit mijn sloffen en is de kwaadheid gezakt naar boosheid en proportioneel aan wat er gebeurd is. De oude kwaadheid is er van af. Mijn kinderen mogen weten dat ook ik boos kan zijn en mijn geduld kan verliezen. No picture perfect, die hoge lat wil ik hen niet voorleven. Dat alles... en groter wordende kinderen. Dat laatste heb je zelf niet in de hand en daarmee zijn er nog veel andere oncontroleerbare zaken op ons mama-pad, dus ook in deze pleit ik voor een portie gezonde mildheid. Niet enkel voor onszelf, maar ook voor de mama op de parking van school die haar geduld verliest.

Lees ook: