B.R.A.U.T.

Beste luisteraar,

Onlangs stond ik, in het Centraal Station van Antwerpen, weer 'ns in de rij aan het buffet van een koffiebar, uitgebaat door een Amerikaanse keten. Ik kom daar graag. Vooreerst omdat, wat je te drinken krijgt, al met al niet zo slecht is als je zou verwachten, bij het horen van het begrippenpaar koffie en Amerikaans. Al lijken ze zelf niet helemaal overtuigd van de kwaliteit, want je kunt er talloze zoetige toevoegsels in je drank laten doen om de koffiesmaak te camoufleren.

Er is nog een reden waarom die bar me bevalt: ik voel me er altijd 'n beetje op reis. Door de treingeluiden op de achtergrond misschien, maar vooral door het personeel achter de toonbank: jongelui van uiteenlopende huidskleur, die praten met de meest diverse exotische tongvallen.

Voor je aan een tafeltje gaat zitten, moet je zelf aan de toonbank een koffie kopen en dat gaat zo: je bestelt, betaalt en noemt je naam. Die wordt op een leeg kartonnen bekertje geschreven. Je wacht even aan de toonbank, en als jouw bekertje gevuld is wordt je naam afgeroepen.

Normaal geef ik mijn familienaam op, maar deze keer werd er zo nadrukkelijk naar de voornaam gevraagd, dat ik die dan maar genoemd had. 'n Poosje later roept een beeldig barmeisje iets dat klinkt als Braut. Niemand reageert. Tweede keer. Weer niks. Uiteindelijk blijkt het om míjn dubbele espresso te gaan.  Het stond er duidelijk op: B, R, A, U, T.

Beste luisteraar, is dat niet fantastisch? Dat je, op luttele kilometers van je eigen woning, ondergedompeld wordt in dat paradijselijke gevoel van uitheemsheid - zonder dat je gewetenswroeging moet hebben over je klimaatverwoestende vliegreis? Mijn dag kon niet meer stuk!

En het werd nog beter. Want ik kende de voornaam Braut niet, dus heb ik 'm even gegoogeld. Bleek dat er op de wereld maar één levend wezen is met de roepnaam Braut, en dat is een fokstier in Noorwegen. Met zijn zaad zijn al meer dan 280.000 afstammelingen verwekt in 22 landen, en hij kreeg de onderscheiding 'Stier van het Jaar' in 2013 en '15!

Mogelijk vindt u mij nu een zielige oude man, die op de radio probeert zich, met een vergezochte omweg, op zijn mannelijkheid te beroemen. U zou gelijk hebben als dit verhaal verzonnen was. Maar ik zweer dat het echt gebeurd is. Trouwens, ik heb dat bekertje nog.