"Mij zien ze hier niet meer, downloaden zullen we"

’t Was lang geleden, maar ik ben nog eens in de bank geweest. Banken hebben ons liever buiten dan binnen, dat weet u. Maar ik had mijn uittreksels nodig en dus stapte ik toch nog maar eens dat kantoor binnen. 

 

Twee printmachines zijn er. 

 

Ik neem de rechtse, een andere klant de linkse. Ik steek mijn kaart in de gleuf, de machine begint te ratelen en na een tijd krijg ik een eerste lading. 5 oktober zie ik op ’t eerste blad. Oei, denk ik, da’s lang geleden, maar ja, ik ben geen bankloper meer de laatste jaren. 

 

De klant naast mij is intussen verdwenen en opgevolgd door een nieuwe klant, een oudere dame. Ik kom elke week, zegt ze vrolijk, maar ja, ik heb tijd, ik ben met pensioen. 

 

Ook zij is in een mum van tijd met twee papiertjes de deur uit, terwijl ik de volgende tien blaadjes uit de machine haal. Naast mij gaat een nieuwe kaart de gleuf in, ik voel een verwijtende blik in mijn richting en hoor een diepe zucht. Ik kijk niet opzij maar blijf gefocust op de gleuf van mijn machine. 

 

Een volgende klant is zo gek om achter mij te komen staan, maar hij verhuist met een nog diepere zucht naar de andere rij. Daar ontstaat een gesprek dat duidelijk voor mij bedoeld is. 

 

Ik heb het eens meegemaakt, zegt de ene grijze slaap tegen de andere, dat iemand zijn uittreksels van een heel jaar kwam printen. Ik haal intussen half november uit de machine. 

 

Waar is die knop om dat ding stop te zetten, ik wil hier weg. Ik voel de ergernis groeien, bij de linkse machine maar ook bij de mijne. 

 

Als jullie de tijd hebben om elke week te komen printen, dan heb je ook de tijd om te wachten op de mensen die nog aan ’t werk zijn om jullie pensioenen te betalen, had ik willen zeggen, maar ik heb braaf gezwegen en gemaakt dat ik buiten was, zodra ik januari in handen had.

 

Mij zien ze hier niet meer, downloaden zullen we. Weer een reden minder om dat bankkantoor binnen te stappen.