"Ik wil zeker niet de loftrompet steken over de Chinezen, maar in deze tijden hebben ze het bij het rechte eind"

Vorig jaar, op de valreep voor mijn tachtigste en voor de uitbraak van corona heb ik er nog twee keer een week op gestaan. Dit jaar was dat ook het plan. Maar niets daarvan. Noppes. Nada. Ik zal geen ski’s aanklikken, niet door de sneeuw klieven, geen hellingen af sjezen, geen vergezichten aanschouwen. Mijn horizon beperkt zich tot mijn tuin afgezoomd met een hek.

Wat ik daarvan vind? Vervelend natuurlijk, want ik ben geen gevaar voor anderen, ik doe niet mee aan de après-ski in bars, ik steek geen nachten door in slecht verluchte lokalen. Ik zou me perfect gedragen. Ik zou alléén rondstuiven in de wijde natuur.

Maar ik begrijp het verbod. Men kan niet streng genoeg zijn. Willen we ervan af, dan moet men de knip op de deur doen. Ik vind dat ook erg, maar zo lang de deur op een kier staat, glippen er schuinsmarcheerders door, die de regels aan hun laars lappen. U hebt toch ook de beelden gezien van de reizigers die doodleuk uit de Thalys stappen en de aanmaningen negeren. En u weet toch ook wie aan de basis ligt van de sluiting van de scholen in Edegem en Kontich. Dat zou een dame zijn die met kerst doodleuk is gaan skiën.

Een paar jaar geleden heb ik China doorkruist -onder meer de streek van de Oeigoeren. Ik was onder de indruk van de bestuurskunde. Waarom vertel ik dat? Omdat ik hier mis wat daar is. Ik wil zeker niet de loftrompet steken over de Chinezen, maar in deze tijden hebben ze het bij het rechte eind. In besmette gebieden zijn de mensen er verplicht thuis te blijven, zolang het nodig is. Gevolg? China is zowat het enige land ter wereld dat de pandemie heeft bedwongen en weer groeit. Lang niet alles is weer normaal, maar ze zijn op weg.

China is zowat het enige land ter wereld dat de pandemie heeft bedwongen en weer groeit.

Overal elders is er geïmproviseerd met hele en halve maatregelen, met willen maar niet durven, en is heel wat crisisbeleid gebaseerd op vrijwilligheid. In ons kleine land moeten vijf regeringen daarover samenzitten en moesten kappers, theaters, cafés en restaurants dicht, maar mochten mensen blijven reizen in benepen vliegtuigen.

Nog eens, ik heb heel mijn professioneel en privéleven gereisd. Reizen is mijn leven. Voor vorig jaar had ik verscheidene reizen gepland naar Rusland tot in Jakoetsk in het hoge noorden van Siberië en Kamtsjatka in het verre oosten, want ik had een visum voor één jaar. Ik was ook van zins opnieuw voor een maand naar Afghanistan te gaan bij vrienden daar– ja, zelfs daar, maar ik ben het hele jaar thuisgebleven.

Ik mis het reizen heel erg, maar ik besef dat het nu fout is. Mag ik er nog bij vertellen dat mijn vriendin Italiaans-Canadees is met standplaats in Zwitserland? Ik heb haar in het voorbije jaar één keer gezien, met name gedurende drie dagen in de voorbije zomer, toen de pandemie voorbij leek.

We leven in een samenleving waar in nog geen jaar tijd 20.500 doden zijn gevallen en bijna 700.000 mensen zijn besmet en waar sommigen hun skivertier niet kunnen missen. Begrijpen wie begrijpen kan.

Democratieën moeten moediger worden. Eergisteren is er een kleine aanzet gegeven. Niet-essentiële reizen kunnen niet meer. Zeer goed, maar wie zal dat controleren?

Beluister de column van Dirk Tieleman in ‘De Toestand is hopeloos, maar niet ernstig’:

Lees ook: