"Mijn nagels leren me dat elke dag een nieuwe kans biedt"

Ik beet al op mijn nagels voor ik tanden had. Een slechte gewoonte waarvoor ik vaak op de vingers getikt werd. Familie, leerkrachten, vreemden… Zelfs de Sint wees me er afkeurend op. Alsof ik het zelf niet kon zien. Ontstoken velletjes en afgekloven eindjes. Oh, ik probeerde alles wat ik bedenken kon. Vies smakende nagellak, op iets anders kauwen, pleisters op mijn vingers, bidden,… Ik sliep zelfs een tijdje met wanten, die ik met plakband rond mijn polsen vastkleefde. Vergeefs. Wat schaamde ik me.

Het werd een tweede natuur om ervoor te zorgen dat niemand mijn vingers zag, ik stopte ze in mijn mouw, achter mijn rug of maakte klamme vuistjes.  Toen ik negen was, stond ik met een vriendinnetje aan de muziekschool. Samen oefenden we partituur. Noot voor noot wees ik het juiste ritme aan. Tussen do en si-bemol nam het meisje opeens verbaasd mijn pols vast, en hulpeloos moest ik toezien hoe ze mijn vingertoppen bestudeerde.

Ze ging met haar ogen en vingers langs de uiteinden van mijn hand. Ze kneep zachtjes in de bovenkanten, verbaasde zich over de vlezige topjes, die je kon indrukken. Mijn maag drukte ook weer samen, rond al die stukjes nagels, die volgens mijn vileine tante in mijn buik zouden blijven zitten, voor al en altijd, als ik niet stopte met nagebijten. Ze keek op van mijn handen. Ik zette me schrap voor wat er komen zou. Zou ook zij zeggen hoe walgelijk het was, die rafelige randen, die onverzorgde vingers? Ze hield haar hoofd schuin. “Het zijn net zachte kussentjes” zei ze peinzend, en drukte nog een laatste keer op het topje van mijn wijsvinger, dat liefjes meegaf. Toen draaide ze zich om, en ging de klas binnen. Ik stond aan de grond genageld. Verbijsterd keek ik naar mijn stompjes. En even, héél even, leken ze zelfs mooi.

Tegenwoordig probeer ik met zachtheid naar mijn nagels te kijken - hoe broos ze zijn, net zoals ik. En net zoals anderen, die ook maar gewoon vechten met hun slechte gewoontes, en in die strijd vaak genoeg vol zelfhaat het onderspit delven, en het al moeilijk genoeg hebben zonder kritiek van buitenaf . En bovenal leren mijn onversaagde nagels me dat elke dag weer een nieuwe kans biedt, om te groeien.