"Mijn ontmoeting met een holocaustontkenner leerde me veel bij"

Bill was mee als foerier op een scoutskamp in Roemenië. Toen de scoutskinderen op bergtocht trokken in de Karpaten, gingen hij en de andere foeriers wellnessen in de lokale warmwaterbronnen. Op zeker moment kreeg hij telefoon van de scoutsleiding: er waren kinderen gestrand op een berg , en Bill en co moesten holder de bolder naar de plaats waar de kinderen vastzaten. Ze moesten snel op zoek naar een plek waar de kinderen na de reddingsactie konden bekomen. Het reddingsteam tipte hen een man die helemaal alleen in een groot huis in de Karpaten woonde. Bill dacht meteen: 'oei, een soort Dracula', maar de man bleek enorm gastvrij en was meteen bereid de scoutskinderen en de leiding in huis te nemen. Hij was dan weliswaar geen Dracula, hij had toch een gedrongen en bleek figuur, en hij zei dat hij weinig sliep maar veel  las. 

Bill had meteen een goeie band met de man, omdat ze allebei Frans spraken. Maar gaandeweg begon het bij Bill te dagen dat er iets niets pluis was aan de man. Door het soort boeken die hij in zijn huis had staan en door de gesprekken die hij wilde voeren.  Daaruit bleek dat hij een holocaustontkenner was, de gaskamers waren er nooit geweest, argumenteerde hij. Dat was een heel vreemde ervaring omdat op drie dagen tijd je indruk van die man totaal veranderde.  Het leerde Bill wel veel over façades: hoe iemand zich voordoet, hoe fout een eerste indruk kan zijn.  Het was ook een sterke les voor Bill als acteur. Dat je iemand kan spelen die heel vriendelijk is maar binnenin borrelt van haat, dat iemands binnen- en buitenkant niet hoeven overeen te stemmen.