"Mijn taalgebruik is veranderd sinds ik vader geworden ben"

Liefste landgenoten,

Ondanks dat ik in het dagelijks leven zo volwassen mogelijk probeer te communiceren, is het me opgevallen dat mijn taalgebruik is veranderd sinds ik vader ben geworden. ‘Dat willen we natuurlijk niet, hé,’ is zo’n zin. Minstens dagelijks hoor ik het mezelf zeggen als ik de gevolgen van mijn dochters daden aan haar probeer uit te leggen. Vroeger zei ik zoiets niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik me tien jaar geleden tijdens een dronken one-night-stand op het moment suprême heb teruggetrokken uit een jongedame met de woorden ‘anders word je zwanger! En dat willen we natuurlijk niet, hé!’ Chance ook dat er niemand zwanger is geraakt. Anders had ik me ook nog moeten bezondigen aan de klassieker ‘samen spelen, samen delen’.

In dezelfde categorie hoorde ik mezelf gisteren zeggen dat ‘de tijd vliegt als je lol hebt’. Wat een gelul, bedacht ik me direct erna. Ik zit inmiddels ruim 11 maanden zo goed als werkloos thuis en ik heb geen enkel idee waar dat jaar naartoe is. Ik weet niet meer wat we al die tijd gedaan hebben. Ik weet niet hoe mijn oogappel zich in dat jaar ontwikkeld heeft en ik heb geen idee hoe ik de abrupte overgang van superdruk naar niks te doen heb overleefd. Alles stond gewoon stil ineens. En toen was het een jaar later en bewoog er nog niks. Vooral ik niet, vandaar de extra kilo’s. De tijd vliegt niet als je lol hebt, de tijd vliegt als je geen reet moet doen.

Terwijl ik voor de driehonderdzoveelste keer sinds het begin van de Corona-ellende het vuur aan zette om de roedel te voeren, begon mijn hersenpan te koken. Misschien hé, heel misschien, vloog de tijd omdat ik thuis zijn best wel lollig vind. Ik kookte zes dagen op zeven op mijn gemak een voedzaam maaltje. Ik leerde mezelf taarten maken. Ik ruimde het huis op, schilderde de keuken, speelde schrijnwerkertje, deed van tegelzettertje en was onthaalvader. Dat alles gelardeerd met een vleugje thuisonderwijs en een dagelijks aperitief om vier.

Ik moest niks, want er kon niks, en dus mocht ik alles en bleek ik dat best te kunnen. Vandaag zal onze grote roerganger wat versoepelingen bekendmaken. Hij moet wel, want de cijfers stijgen. En dus is het tijd voor perspectief. ‘Nog even doorbijten, team van 11 miljoen!’, zal hij zeggen. ‘Voor je het weet is de zomer voorbij. De tijd vliegt als je nog even geduld moet hebben.’ Blijf nog even thuis dus, vrienden. Anders begint het allemaal weer opnieuw. En dat willen we natuurlijk niet, hé.