"Mijn vader heeft met zijn ruilhart mee bijgedragen tot de wetenschap"

De vader van Maertens was al tien jaar hartpatiënt toen hij in 1991 slecht nieuws kreeg van de dokter: zijn hart ging het begeven tenzij hij een harttransplantatie zou ondergaan. Hoewel dat toen nog een zeer riscivolle ingreep was, zei zijn vader onmiddelijk ja. De operatie slaagde, en toen hij na de transplantatie terugkeerde, was hij meteen de attractie van het dorp. Iemand met een nieuw hart, dat hadden ze in Lichtervelde nog nooit gezien.  Maertens heeft toen een nieuwe vader gekregen, zijn moeder een nieuwe man. Tien jaar lang kon zijn vader amper lopen of fietsen, met dat nieuwe hart fietste hij honderd kilometer, "het was een wonder". 

Dankzij de geneeskunde heeft zijn vader nog zeven gelukkige jaren erbij gekregen, hij heeft bijvoorbeeld nog al zijn kleinkinderen geboren zien worden. Al heeft hij anderzijds ook pech gehad. In die tijd waren er twee groepen geneesmiddelen om afstoting tegen te gaan, groep A en groep B. Zijn vader zat jammer genoeg in groep A, want die patiënten zijn allemaal binnen een periode van drie tot tien jaar overleden. Terwijl zijn vaders medepatiënten die medicijn B namen, nu vaak nog in leven zijn. Toch is zijn familie trots dat zijn vader op die manier als proefpersoon heeft bijgedragen tot de wetenschap.

In België is iedereen automatisch donor, maar de wet laat ook toe dat de familie zich na een overlijden kan verzetten tegen dat donorschap. Dat gebeurt vaak in emotionele omstandigheden, waardoor we vele donororganen verliezen. Daarom kan je je ook effectief laten registreren zodat je ten alle ten tijde toestemming geeft om je organen af te staan, ook tegen het eventuele verzet van je familie in.  Naar aanleiding van het artikel over de donordag én onze uitzending heeft Hans Maertens beslist om zich volgende week als donor te laten registreren.