Misia

Als pianiste was ze studente van Fauré en Liszt. Debussy en Ravel droegen composities aan haar op. (Met Ravel zou ze zelfs een kind hebben gehad.) Ze duikt op in de poëzie van Mallarmé en werd geportretteerd door Toulouse-Lautrec en Renoir. Marcel Proust gebruikte haar als inspiratie voor twee personages uit ‘A la recherche du temps perdu’. Ze mocht Igor zeggen tegen Stravinsky, Eric tegen Satie en Pablito tegen Picasso. 

Misia Sert. Model, muze, mecenas en ‘arbitre du gout’ in haar Parijse salon eind 19de – begin 20ste eeuw. Ze was het kaarslicht waar de grootste genieën van haar tijd als motten omheen cirkelden. Een onweerstaanbaar aantrekkelijke maar ook grillige vlam, waar je je zowel aan kon verwarmen als verbranden .

Een vriend omschreef haar als: “effervescente de joie ou de fureur, originale et emprunteuse, récolteuse de génies, tous amoureux d'elle, collectionneuse de cœurs, reine du baroque moderne, ayant organisé sa vie dans le bizarre, dans la nacre, dans le burgau; Misia boudeuse, artificieuse, géniale dans la perfidie, raffinée dans la cruauté. Elle excitait le génie comme certains rois savent fabriquer des vainqueurs, rien que par la vibration de son être.”

Effervescente? Emprunteuse? Boudeuse? La nacre? Le burgeau? We gaan zaterdag een Frans woordenboek nodig hebben. Weet je, we vragen het gewoon aan Katharina Smets. Die heeft samen met het muziekensemble ‘Revue Blanche’ een voorstelling gemaakt over Misia. En een prachtige podcast.