"Misschien moet Tommelein niet langer leuren met zijn premies voor elektrische wagens"

Toegegeven. Ik speel vals. Al een klein jaar fiets ik met trapondersteuning. 

Dat is niet langer het exclusieve voorrecht van actieve senioren, al profiteren die daar ook soms van. Als ik langs de vaart rijd bijvoorbeeld en een gepensioneerde wielertoerist inhaal. Dat type van veel buik in weinig lycra.

Achter mij hoor ik opeens gesnuif, een versnellingsapparaat dat zich verslikt, gevolgd door een lichte vorm van hyperventilatie. Dan weet ik dat ik prijs heb. Een wieltjeszuiger. Derny-criterium op het jaagpad. Mijn geplafonneerde maximumsnelheid houdt drie opties open: gedogen, vertragen, of – foei – effe vol in de remmen gaan.

Misschien moet Bart Tommelein niet langer leuren met zijn premies voor elektrische wagens. Haal Koning auto in godsnaam van zijn troon. Maar maak elektrisch fietsen mogelijk voor wie dat wil. 

Dan kan iedereen éerlijk vals spelen. Ook de would be-coureurs.