De bende van Annemie
"Naakt is bevrijdend!"
vr 3 mrt. - 4:22
“Ik vind het jammer dat het leven hier en nu bepaald wordt door wat er later misschien kan foutgaan op sociale media”, zegt de actrice bij De Bende van Annemie. Naaktheid speelde volgens de berichten vooral bij jongens en helemaal niet bij meisjes.
Inge Paulussen vertelt openhartig hoe zij is afgeraakt van haar jeugdige preutsheid. In de lagere school had ze een speelkameraad, wiens ouders haar op een goede dag uitnodigden om eens mee te gaan naar de stacaravan op een camping. Maar het bleek een nudistencamping te zijn. “Ik heb mijn ogen toen opengetrokken want het was de fase dat ik seks vies vond. Iedereen liep er naakt rond, op sloffen, een zonnepet en een sjakosj na.” Inge en haar vriendje mochten echter hun kleren aanhouden, naakt was niet verplicht.
Wat was er precies zo taboedoorbrekend aan dit voorval? “Dat ik te weten kwam: dit bestaat.” De eerste keer dat ze met verplichte naaktheid geconfronteerd werd, was op haar achttien of negentien toen ze voor de eerste keer in haar leven naar de sauna ging. Ze had haar badpak mee en werd er door een medewerker op gewezen werd dat het naakt te doen was. “Naakt? Ah ja?”, vertelt ze na, “we waren er nu, dus: alles uit en binnen. Maar eigenlijk was het heel bevrijdend. Naakt valt het verschil weg.”
En als actrice op het podium of op het scherm? “Het komt wel eens voor dus het was wel handig dat ik wel eens naar de sauna geweest was”, lacht ze. Ligt het moeilijk met een camera of publiek? “Ik moet toch altijd een drempel over.” Ooit speelde Inge een rol in een bewerking van “De Storm” van Shakespeare van Jan Decorte.
“Een meisje en ik moesten allebei naakt. Zij ingesmeerd met choco en ik ingesmeerd met honing. De hele voorstelling lang. De eerste keer is dat heel vreemd. Maar na een tijd ben je dat zo gewoon - je moet aan het begin van de avond je kostuum aan, dus insmeren met choco - en dan moet je van de kleedkamer naar de bühne, soms een paar gangen door. In het begin loop je die gangen door als een dief. Na tien voorstellingen loop je te lameren over koetjes en kalfjes, en verschiet je zelf van mensen die je raar bekijken. En dan denk je: ah juist, ik heb niks aan!”
Naakt is bevrijdend, maar Inge heeft het gevoel dat we er als maatschappij steeds minder zo over denken. “Monokini, dat was vroeger normaal. Ik vind dat het nooit een verplichting mag zijn, maar dat het kan, dat vind ik geweldig. Mensen zijn meer gelijk, zijn dikwijls ook mooier naakt want je ziet dat we allemaal dezelfde zijn. We lijken allemaal heel erg op elkaar.”
Extra voorstelling Nerveuze vrouwen op 7 april! Meer info op de site van Te Gek!?