“Neen, je bent niet in hongerstaking. Je bent ziek. Doodziek”

Beste dokter Djalali,
Lieve Ahmadreza,

Alarmerende berichten over je gezondheidstoestand hebben me deze week diep getroffen. Tien kilo vermagerd in geen tijd. Neen, je bent niet in hongerstaking. Je bent ziek. Doodziek. Door de doodstraf die je boven het hoofd hangt, door de barre omstandigheden in je Iraanse cel, door al het onrecht dat je is aangedaan. Je zou voor minder ziek worden en extreem vermageren.

Ben je een held? Of ben je een misdadiger, zoals ze ons willen doen geloven. Een zondaar die de doodstraf verdient. Een verrader van god en van zijn land. Als ik het allemaal hoor, lees en zie, raak ik verward. Maar niet verweesd, zoals je vrouw en je kinderen. Ze moeten je al zolang missen.

Ben je een held of ben je een zondaar? Het spookt door mijn hoofd. En ontreddert.

Je werkt voor onze universiteit, als gastdocent en expert in de rampengeneeskunde. Als rector ben ik een beetje je baas. Ik heb je jammer genoeg nooit ontmoet. Maar je collega’s vertellen me steevast over een bescheiden, charmante, goedlachse man. Altijd dienstbaar. Een spoedarts. Een man die van anderen helpen zijn levenswerk maakt. Anderen die door een natuurlijke of menselijke ramp zijn getroffen. Overal ter wereld. Ben je een held of ben je een zondaar? Het spookt door mijn hoofd. En ontreddert.

Ik kijk naar je foto’s. Voor en na. Een foto van een gelukkig gezin in Venetië. Een andere foto, deze week gepubliceerd, waarop je nog vel over been bent. Geïsoleerd. Eenzaam, fysiek en mentaal gebroken. Verstoken van mens en menselijkheid.

Ik kijk naar je foto’s. Voor en na. Een foto van een gelukkig gezin in Venetië. Een andere foto, deze week gepubliceerd, waarop je nog vel over been bent.

Welk beeld wordt aan je zoon of dochter opgedrongen? Van een held of van een verrader? Doordat je geen eerlijk proces hebt gekregen, doordat je je niet hebt kunnen verdedigen en je zogezegde bekentenissen door foltering zijn afgedwongen, kan je in mijn ogen geen verrader zijn. Ik wil niet langer verward zijn. Wel verbijsterd. Om het onrecht. En omdat je kinderen zo gruwelijk verweesd zijn.

Ik blijf hopen op een goede afloop,
op genade dus,
en blijf,
samen met vele anderen, in Iran en erbuiten, voor je vechten,

Caroline Pauwels

Lees ook