Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

Afbeelding van het programma: Ayco

Ayco

Neil Young - Peace trail

zo 18 dec. - 11:00

Luisteren we de voorbije jaren nog met grote verwachtingen naar een nieuwe plaat van Neil Young? Nee. Maar zijn we niettemin toch altijd niet een tikkeltje benieuwd? Ja. Je weet maar nooit dat hij toch nog eens een meesterwerk aflevert. Maar zo ver zijn we met 'Peace trail' toch weer niet.
Neil Young - Peace trail

Op Neil Young kan je geen pijl trekken. Hij is de vleesgeworden grilligheid en onvoorspelbaarheid. Ga je naar een concert van hem, ook de voorbije jaren nog, dan weet je volstrekt niet wat hij je gaat voorschotelen. Een forse greep uit zijn klassieke oeuvre, of een grote klauw uit compleet onbekende nummers van de voorbije tien jaar. Hij doet waar hij goesting in heeft. Maar één ding is zeker, wat hij ook brengt: live staat hij nog altijd zo vlijmscherp als een fileermes.

Is dat in volledige congruentie met zijn oeuvre van de voorbije twintig jaar? Neen. Want laten we daar eerlijk in zijn, al die Neil Young-platen van de afgelopen twee decennia, die komen niet tot aan de enkels van standaardwerken als 'Everybody knows this is nowhere', 'After the goldrush', 'Harvest' en 'Rust never sleeps'. Je kan het hem amper kwalijk nemen, hij heeft – ook voor zichzelf – de lat veel te hoog gelegd. Toch blijft hij, koppig als een steenezel, albums aan de lopende meter uitbrengen. Onweerstaanbare drang, heet dat in rechtbankterminologie. Can’t stop workin’, heet dat in het gelijknamige liedje op zijn nieuwe album.

Neil Young laat zich op 'Peace trail' begeleiden door twee muzikanten. De eerste is Jim Keltner, één van de beste drummers ter wereld, met een staat van dienst zo kolossaal als de kont van Kim Kardashian. De andere is de minder bekende bassist Paul Bushnell, die wel al te horen is op platen van o.a. Alanis Morissette, Nelly Furtado, Michael Bublé en Laura Pausini. Een muzikale achtergrond die weinig met die van Neil Young te maken lijkt te hebben, en dat meen je er ook aan te horen. Veel liedjes hebben een akoestische basis, krijgen dan versterking van elektrische gitaar en van de ritmesectie, al lijken alle elementen soms hun eigen leven te leiden, en is het ritme van de ritmesectie soms ver te zoeken. Herkenbare vintage Neil Young-stijl, dat wel, maar hij heeft al een paar betere liedjes geschreven in zijn loopbaan.

Hij is al langer een strijdbare, geëngageerde jongen, zeker als het op milieu-aangelegenheden aankomt, en dat trekt zich door in zijn teksten. Deze keer ook weinig tot geen noise en feedback, maar in zijn geheel klinkt die 'Peace trail' toch als een slordig kladje. Misschien eens inschrijven voor de Rock Rally.

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet