"Een kind dat doorslaapt, is niet iets om fier op te zijn"

Elke ouder weet: ouderschap stopt niet zodra de kinderen in hun bed liggen. Voor baby's is het zelfs gezond om wakker te worden en voeding te vragen. Op die manier schommelt hun suikerspiegel niet te veel en dat is goed voor hun hersenontwikkeling. 

Dat baby’s wakker worden ’s nachts kunnen we nog aanvaarden; maar op een bepaald moment moet dat patroon wel doorbroken worden, vinden we ook. Voor sommigen is terug aan het werk gaan een kantelpunt, voor anderen de leeftijd van het kind. Voor nog anderen de abnormaliteit die aan nachtelijk wakker worden wordt toegeschreven. In ieder geval ben ik ervan overtuigd dat je doorslapen kan trainen. Door geen voeding, maar wel een tutje te geven, bijvoorbeeld.

Een andere optie is om hen te laten huilen. “Babyfoon uit”, “Slaap met oordoppen”, “Ze zullen het wel leren…” Maar het is een huiveringwekkende techniek die ingaat tegen de hechtingstheorie die nabijheid en responsiviteit vraagt van de ouder. De stressreactie die een baby vertoont bij de 'cry it out'-methode is torenhoog en verdwijnt niet als de baby stopt met huilen. Toch wordt deze techniek vaak aangeraden, niet enkel door de omgeving, maar ook door artsen.

De stressreactie die een baby vertoont bij de 'cry it out'-methode is torenhoog en verdwijnt niet als de baby stopt met huilen.

Ook als kinderen ouder worden en opnieuw wakker worden 's nachts, heerst er onbegrip. “Hij sliep door en nu is het voorbij?”, “Ik krijg haar niet stil, enkel door een voeding”, “Hoe kan het dat ze opnieuw een voeding wil?”, zijn reacties die volgen. Er zijn duizend-en-een redenen voor te bedenken.

Hoe dan ook: als je kind je roept, heeft het je nodig

Hoe dan ook: als je kind je roept, heeft het je nodig. Als ze mini zijn, kunnen ze zichzelf geen comfort geven. Als ze iets groter zijn, kunnen ze zelf niet om melk om hun honger te stillen. Als ze een nachtmerrie hadden en angstig zijn, hebben ze troost nodig. En als je het niet weet? Dan hebben ze je gewoon nodig.

Ik probeer me op zo'n moment in hun plaats te stellen, in de donkere, koude, stille nacht. Wanneer ik honger of dorst heb 's nachts, kan ik kiezen of ik aan die basisbehoeften voldoe. Als ik koud heb, trek ik m’n deken over me heen. Als ik nabijheid wil, ben ik tevreden dat ik omringd ben door mijn geliefden.

Lieve nachtouder,

Je bent verre van alleen. Net als over de frequentie seks per week wordt over het doorslapen van baby's en kinderen heel vaak gelogen. Een doorslapend kind maakt van jou geen betere ouder en van je kind geen braver, flinker of - o hemel - beter kind. Een kind dat doorslaapt, is niet iets om fier op te zijn. Het zelf terug in slaap kunnen vallen, daar gaat het om, want we worden allemaal in minder of meerdere mate wakker ’s nachts. Het is een ontwikkelingsmijlpaal die ieder kind bereikt als het er klaar voor is.

Het zelf terug in slaap kunnen vallen, is een ontwikkelingsmijlpaal die ieder kind bereikt als het er klaar voor is

Nachtelijk ouderschap kan slopend zijn, dus zoals altijd: vergeet jezelf niet! Wissel af met je partner, slaap uit, ga vroeg slapen, slaap samen, roep je hulptroepen in, ... Maak het jezelf zo makkelijk en comfortabel mogelijk. Je kan het nachtleven van je kind proberen bufferen door te voldoen aan zijn of haar behoeftes tijdens de dag: extra eten en drinken, nabijheid, responsiviteit of aandacht voor bezorgdheden bij oudere kinderen. Voor het overige is het wat het is: je kind heeft je nodig. Neen, dat is niet verwennen. Een kind verwen je niet met aandacht. Ook niet 's nachts.

Gezinspsychologe Nina Mouton is moeder met vallen en opstaan van Miro (7 jaar) en Loa (4 jaar). Ze is een van de vaste columnisten voor Radio1.be

Lees ook