Ayco
Nick Cave - Skeleton tree
di 13 sep. - 9:30
Op zijn achtste viel mijn zoon uit een stapelbed. Bloed uit oren, neus en mond. Met de helikopter weggevoerd. Eén dag dachten we het ondenkbare. Toen kwam de geruststelling. Elke ouder die ooit geloofde dat zijn kind het ergste overkwam, herkent de Nick Cave van ‘Skeleton tree’. Grond die onder je voeten wegzakt. In de documentaire ‘One more time with feeling’ zegt hij: “er is een persoon vóór de gebeurtenis en één erna”.
De gebeurtenis. De fatale val van de 15-jarige Arthur Cave, iets meer dan een jaar geleden. Toen een deel van de songs op ‘Skeleton tree’ al geschreven was. Met zinnen die nu klinken alsof de vader voelde wat zich aankondigde. “Ik was een verhalende componist,” stelt hij vast, “maar nu niet meer.” ‘Skeleton tree’ bevat acht niets verhullende songs. Waarin Cave zich nergens verschuilt achter personages of metaforen. Zonder franje naar de essentie.
Daar sta je dan als radioreporter. Met een microfoon aan de uitgang van Metropolis peilen naar reacties op de vertoning van ‘One more time with feeling’. Annelies Moons kreeg de ene na de andere ‘geen commentaar’. Wat kan je toevoegen aan iemand die je meeneemt in zijn verdriet? ‘Skeleton tree’ is een plaat die je stil verwerkt.
2016 wordt een jaar van helden die in hun ziel laten kijken. Na ‘Blackstar’ van David Bowie nu dus Nick Cave. Het was van de terminale Johnny Cash geleden. Niet dat we grote songschrijvers toewensen dat hun leven ingrijpend verandert. Maar je hebt er veel aan als ze daar zo mee omgaan.
Evert Venema