Jan Douwe Kroeske: "Kurt Cobain was een held tegen wil en dank"

25 november 1991 was een behoorlijk ingewikkeld verhaal.

De band was moe. De zanger leek uitgeput. De opname was eigenlijk niet goed. 

Zelfs mijn wensenlijst van nummers was nauwelijks gehoord. 

Die ene ontmoeting op een doordeweekse dinsdag in 1991 was voor ons misschien wel iets om naar uit te kijken, voor de band zelf was het vermoedelijk business as usual, één van de vele promo's.

Dus daar verdient de band dan geen hoofdprijs voor, en de zanger dus ook niet. 

Waar de zanger Kurt Cubain wel alle lof voor gediend is dat hij op korte tijd in slaagt om samen met zijn bassist Krist Novocelic en zijn drummer Dave Growl een muzikale kar in beweging krijgen die een enorm publiek ging bedienen. 

Nirvana bracht muziek die energie losmaakte. Bij de band en bij het publiek. De zalen puilden uit, festivals boden de hoogste bedragen, het publiek scandeerde de nieuwe naam.

Rock n' roll van de early nineties. En de industie bedacht er een term voor: grunge. 

Maar Nirvana was ook het geesteskind van een ziek mens die elk medicijn pakte om van zijn fysieke en mentale ongemak af te zijn. Daarmee kwam Kurt Cobain als snel naast de keiharde werkelijkheid van de rock-'n-rol te staan. Hij reisde van hot naar her, ging trouwen, schreef nieuwe songs, werd vader, bleef reizen en bleef medicamenten pakken. 

Toen Cobain na het eind van een vermoeiende reis van drie jaar reizen en gebruiken de hand aan zichzelf sloeg, had de muziekwereld er een martelaar bij.

Gesloopt door een overdosis druk, drugs en reizen. Een held tegen wil en dank. Een held van het kaliber Jim Morrison, Janis Joplin, Amy Winehouse.

Ik kijk nog eens naar de foto van die 25ste november van 1991 en zie een zwart-wit plaatje dat rust uitstraalt.

De rust van een band die zich probeert de concentreren. Herfst in holland. Dat dan weer wel