Wij zijn een beetje aanhangers van de Ongelovige Thomas. Toch lijkt het ons meer dan aannemelijk dat binnen afzienbare tijd de eerste toerist voet op de maan zal zetten.
De voortekens liegen er niet om. Richard Branson heeft vorige maand Spaceport America geopend, Allianz Global Assistance is bezig met een reisverzekeringspolis voor ruimtetoeristen en het Russische ruimtevaartbedrijf Orbital Technologies wil over vijf jaar het eerste commerciële ruimtestation klaar hebben.
En dan is er nog de De Google Lunar X Prize (GLXP) die afloopt in 2015. Het privéteam dat als eerste een onbemand voertuig op de maan kan laten landen en dat minstens 500 meter over het maanoppervlak voortbewegen, wint 30 miljoen dollar. Er zouden zo'n dertig teams meedingen.
Maantoerisme zal ongetwijfeld een giant leap zijn voor de sector (nooit wind, altijd goed weer!), maar u weet hoe toeristen omspringen met erfgoed en ongerepte - euh - natuur. Bij de NASA weten ze dat ook. En de vrees dat een GLXP-rover over de eerste voetafdruk van Neil Armstrong zou rijden is niet zo denkbeeldig.
De NASA had al het idee om de historische sites te beschermen met doorzichtige koepels. Maar de historische landingsplaatsen de status geven van 'nationale parken' lijkt alleszins een stuk goedkoper en makkelijker te realiseren.
Hoewel. Vanuit galactisch perspectief is het concept 'national park' natuurlijk a bit americocentric. De chinezen hebben alleszins ambitieuze exploitatieplannen met de maan.
In 1967 heeft de VN geprobeerd om alle nationale eigendomsclaims te voorkomen door de maan en de rest van de ruimte tot 'gebied voor de hele mensheid' te verklaren. In 1983 kwam er zelfs een maanverdrag, maar dat is lang niet door iedereen ondertekend.
Bestaat er zoiets als ruimterecht?
.
