Onderweg
CO2-neutrale reizen met muzikale herinneringen in 'Onderweg'
vr 27 aug. - 2:50
Parijs
We beginnen onze wereldreis niet zo ver van huis, in Europa. We regelen niet zelf ons vervoer, maar liften samen met Marina en haar toenmalig lief naar Parijs. Het is eind jaren '80 en Marina en haar vriend raakten al op een camping net buiten het stadscentrum van Parijs in Bois de Boulogne. Ze staan hoopvol aan de kant van de weg te wachten met een bordje waarop Pigalle te lezen staat. Plots rijdt een Rolls Royce voorbij. “We dachten dat het te mooi was om waar te zijn, maar opeens stopte de wagen en deed hij zijn deur open”, vertelt Marina opgewekt. De autobestuurder voorzag het duo van een kleine sightseeing-tour. Hij reed over de Champs-Élysées, en deed een paar toertjes rond de Arc de Triomphe erbovenop. Terwijl speelde ‘Joe le taxi’ van Vanessa Paradis. “Dat was een hemels gevoel”, volgens Marina. Iedere keer dat Marina dat lied hoort, waant ze zich terug aan de Champs-Élysées in een geluidloze wagen.
Rome
Na Parijs trekken we verder naar Rome. We blijven even avontuurlijk, maar stellen ons nu iets sportiever op. Samen met Fauke en haar vriend hebben we het zotte idee om van Frankrijk naar Rome te fietsen. Ze waagden zich aan een tocht van in totaal 1.300 kilometer met heel wat hoogtemeters. Het was bovendien snikheet. “Op een dag vertrokken we veel te laat in de namiddag, na het avondeten hadden we nog 40 kilometer voor de boeg.” Maar muziek kan de beste motivator zijn, ondervond Fauke. Vol goede moed en goede muziek begonnen ze aan hun laatste kilometers van de dag. Ze zetten hun muziek zeer luid en zongen natuurlijk even luid mee. “In sommige dorpjes stonden ze ons aan te moedigen. We hebben ook vuurvliegjes gezien, het was allemaal wel heel speciaal.” Met het nummer van Magnetic man, ‘getting nowhere’, zitten we samen met Fauke terug ‘s avonds op de fiets in Italië te zwoegen.
Spanje
Onze laatste stop in Europa is Spanje. Samen met Christophe wanen we ons in het einde van de jaren '80 op de nachttrein naar Spanje. Christophe wil daar de heilige week in beeld te brengen. “Dat is best indrukwekkend, heel de week zijn er processies met van die grote mariabeelden, stoeten, enzovoort.” Hij wisselde de schrome processies af met het wilde nachtleven van travestieten. Alle foto’s en negatieven is Christophe kwijt. Herinneringen en details vervagen, maar wat als een paal boven water blijft staan is de muziek van David Sylvian. Op de nachttrein naar Spanje had hij niet veel om hem bezig te houden, alleen een Walkman en cassettes vergezelde hem. Terwijl de trein door glooiende tarwevelden raast, luistert Christophe naar de muziek van David Sylvian.
Cambodja
We laten Europa achter ons en reizen door naar Azië. Peter en zijn vriendin nemen ons mee met de bus naar Cambodja. Die rit maken we met 'Down by the river' van Neil Young. Het is een ietwat chaotische trip. “De weg in Cambodja zorgt ervoor dat de reis niet erg vlot verloopt. Op de bus zelf zorgen de Cambodjanen daarbovenop voor een heuse karaoke”, lacht Peter. In die chaos zit Peter rustig het landschap in zich op te nemen en naar zijn iPod te luisteren. “De vibe van het nummer past perfect bij het uitzicht. Je ziet de Cambodjanen hard werken in de velden terwijl jij voobij raast en een wolk van rood stof ontstaat”, vertelt Peter.
Nieuw-Zeeland
Ondanks dat we nog maar net in Azië zijn, moeten we het continent alweer verlaten. Want net als Mireille springen we op een vliegtuig naar Nieuw-Zeeland. Samen met haar man maakte Mireille een echte wereldreis. Maar Mireille wil specifiek naar Nieuw-Zeeland terugreizen. Dat doet ze met ‘One last breath’ van Creed. “Het liedje was er heel populair en kwam na drie weken onze oren uit. Maar de ‘sound’ van het lied is zo typisch voor de sfeer in Nieuw-Zeeland.” Daarnaast herinnert de tekst van het liedje haar aan de situatie tijdens haar wereldreis. “Het lied staat voor ons nog altijd voor vrijheid en 'gaan voor wat je wil’, wij hadden alles opgezegd om op wereldreis te kunnen gaan.”
Australië
We blijven in de Indische zee, maar gaan naar een iets groter eiland: Australië. Zo’n tien jaar geleden trokken Xavier en een vriend op avontuur in Australië. Ze hadden het fantastische idee om daar een boot te kopen, die op te knappen en zo terug naar België te zeilen. Jammer genoeg liep niet altijd alles zoals gepland. Ze vonden een boot, maar hoe meer ze eraan werkten, hoe meer er mis bleek te zijn. Na acht maanden besloten de heren met het vliegtuig terug te keren. Xavier heeft wel veel gehad aan zijn avontuur. Het nummer ‘the partisan’ neemt hem terug naar de boatyard in Australië. Na een lange dag sleutelen aan de boot zit hij op het strand naar de zee te staren.
Santo Domingo
We blijven hangen bij de zee, alleen kijken we nu uit op de Caribische Zee onder begeleiding van het liedje ‘Sittin on the dock of the bay’ van Otis Redding. We reizen samen met Jerome af naar Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. Jerome woonde er twaalf jaar en werkte er aan verschillende horecaprojecten. “Het is een fantastische plek om te wonen, het is veel meer dan wat de meeste mensen kennen. Santo Domingo heeft een heel afwisselend landschap. Ik vergelijk het altijd met Brazilië, maar dan in het klein.” Specifiek neemt hij ons mee naar de dokken van een kleine haven. “Een van de keukens waar ik gewerkt heb, was een brasserie naast een klein haventje. Ik zette me daar aan het water om naar de boten te kijken en droomde helemaal weg.”
Cuba
Onze volgende bestemming bevindt zich niet veel verder, we nemen de boot en komen aan in Cuba. Daar wachten Kevin en zijn vrienden ons op. Ze trokken met de bus het land rond. Om tot de bushalte te komen, deden ze steeds beroep op hun vaste taxichauffeur: Taxi Tony. Juist die taxiritten wil Kevin herbeleven. “Taxi Tony reed in een oude Amerikaanse wagen uit de jaren 50, die wagen hing letterlijk aan elkaar met een spanriem en met ijzerdraad.” Tony zette telkens een heel specifieke radiozender op: radio Reloj. De radiozender heet letterlijk vertaald: ‘radio klok’. Daarop worden heel de dag lang nieuwsberichten voorgelezen, begeleidt door het ritmisch wegtikken van de seconden, om de minuut klinkt het uur gevolgd door een signaal. “Het was uniek om door Havana te rijden, en voortdurend dat Spaans gepraat te horen en die signaaltjes.” Een stukje van die radiozender is te horen in het nummer ‘me gustas tu’ van Manu Chao.
San Francisco
Samen met Peter en zijn dochter verplaatsen we ons voor onze voorlaatste stop weer naar het vaste land. We komen aan in de Amerikaanse stad San Francisco. Peter trok er enkele jaren geleden naar toe. Niet om op reis te gaan, maar om zijn dochter daar af te zetten voor haar taalstage. In totaal verbleef hij er vier dagen, twee dagen om alles te regelen en twee 'bufferdagen'. Toen hij aan het joggen was overviel een lied hem echter met emoties. ‘Pyjama days’ van Bent Van Looy speelde en de lyrics van het lied pasten perfect in zijn situatie. Tot op de dag van vandaag krijgt hij een krop in de keel als hij het nummer luistert.
Zuid-Afrika
Eindigen doen we in Afrika, meer bepaald Zuid-Afrika. Sofie zou terug willen gaan naar een autorit uit 1993. Ze bezocht toen samen met haar zus haar toenmalige vriend die stage liep in Zuid-Afrika. Ze reisden er rond met de auto en verzetten heel wat kilometers, maar de autorit tussen Zimbabwe en Kaapstad bleef haar het meest bij. “Ik had het geluk dat mijn toenmalige vriend, nu man, en mijn zus graag met de auto reden. Ik had daardoor de kans om steeds uit de achterruit naar de landschappen te kijken.” Wanneer de nacht viel, kon ze niet alleen de prachtige langgerekte landschappen bewonderen, maar ook een zonsondergang. En dat allemaal terwijl ‘Only time’ van Enia speelt.
