De Wereld Vandaag
"Ook al is zijn verdriet met geen pen te beschrijven, Ali toonde alleen maar grootsheid"
vr 6 jan. - 4:22
Gevierde romanschrijver en theatermaker Fikry El Azzouzi geeft een laatste advies mee voor 2017. Zijn wens? Met Mohammed El Bachiri en Ali Akyl in het achterhoofd met minder cynisme naar de wereld kijken.
Mijn enige voornemen voor 2017 is om minder cynisch te worden. 2016 was verschrikkelijk en is geëindigd waarmee het begonnen is. Met een aanslag.
In Istanbul schoot een terrorist 39 feestvierders dood. Opnieuw Istanbul. Opnieuw onschuldige slachtoffers. Waaronder een Belg van Turkse origine. Dat gaf enkele idioten inspiratie om racistische en haatdragende bagger op sociale media uit te spuwen.
Twitter, Facebook, Instagram. Ofwel: Kijk-eens-hoe-interessant-ik-ben-en hoeveel-intelligente-dingen-ik-te-vertellen-heb.
Ofwel: Alsjeblief-zie-mij-graag. Alsjeblief-vind mij leuk. Alsjeblief- vind-mij-grappig.
Social media, sociaal? Wat een grap.
Niemand vindt jou leuk. Niemand vindt jou interessant. Ze doen het alleen zodat jij hen ook leuk en interessant gaat vinden. De meeste vrienden op social media vinden je eigenlijk irritant, afgrijselijk of haten je als de pest. Maar toch stalk je hen omdat er een stiekeme afgunst in je schuilt.
Ik denk dat een collectieve detox van social media van deze wereld een betere plaats kan maken.
Ach, 2017 begint net zoals ik ben geëindigd met 2016. Veel te cynisch.
Opnieuw. Het is nu 2017 en dan bekijk ik de dingen door een rooskleurige bril. Ik zag al heel wat hoopvolle dingen. De waterfactuur stijgt, bankieren zal meer kosten en verkeerboetes worden duurder. Nee, dat kun je niet echt positief noemen. Ik ga nog een poging wagen. Het is nu 2017 en dan bekijk ik de dingen door een rooskleurige bril.
Wat mij nu echt raakte, was de reactie van de vader op de haat en misprijzen van zijn overleden zoon.
Met enkele zinnen liet hij de Vlaamse onderbuik - en daar reken ik niet alleen de witte Vlaming bij – leeg lopen.
De vader - Ali is zijn naam - wilde alleen begrip. Begrip om mens in dit land te mogen zijn. Omdat hij zich een stuk van dit land voelde en daarom zijn zoon hier liet begraven. Ook al is zijn verdriet met geen pen te beschrijven, Ali toonde alleen maar grootsheid.
Net zoals Mohammed El Bachiri. Hij verloor zijn vrouw Loubna tijdens de aanslagen op 22 maart in Brussel.
Mohammed probeert zich sterk te houden door de liefde voor zijn overleden vrouw, zijn kinderen, voor het leven en de menselijkheid. Daarom riep hij in een filmpje op tot een jihad van de liefde.
Zijn boodschap werd meer dan vier miljoen keer gedeeld op social media.
Social media, sociaal? Toch wel.
Ali en Mohammed riepen op tot een jihad van de liefde, waar niemand de waarheid in pacht heeft en niemand iets wil opdringen.
Ali en Mohammed riepen op tot een jihad van de liefde, waar je even niet naar de hemel kijkt, maar naar je naaste om hem toe te lachen en te begrijpen.
Ali en Mohammed riepen op tot een jihad van de liefde, waar je stilstaat bij het genie en de goedheid van de mens.
De boodschap van Ali en Mohammed bracht niet alleen hoop, maar geeft ook kracht om een antwoord te bieden tegen haat, onbegrip en verzuring.
Door hun woorden verplicht ik mezelf om minder cynisch naar 2017 kijken.
