"In Oost-Afrika, met mijn lange dreadlocks, had ik voor het eerst het gevoel dat ik aanvaard werd"

Vandaag is Sven te gast bij acteur, muzikant en theatermaker Zouzou Ben Chikha. In 2015 raakte hij  bij het grote publiek bekend door de rol van garagehouder Amar in de tv-serie Bevergem.

Begrijpen hoe je mensen emotioneel kunt raken, dat is in theater nog mijn grootste zoektocht

"Ik ben eigenlijk per toeval acteur geworden", geeft Ben Chikha toe. "Van opleiding ben ik muzikant en ik maakte muziek voor de dans- of jongerenvoorstellingen van mijn broer Chokri. Zelf spelen interesseerde me eigenlijk niet. De enige keer dat ik naar het theater ben geweest, was met school. Toen vloog ik zelfs buiten bij het stuk 'Het Portret van Dorian Gray'", lacht hij. Hoe dat kwam? "Ik had er geen band mee, want vond geen herkenning en voelde me niet betrokken. Maar vandaag probeer ik jonge gasten warm te maken voor het theater, zo zie je maar hoe het kan uitdraaien."

Zelfs geen kinderschoenen

Als acteur heeft hij het gevoel nog maar net te zijn begonnen. "Mensen doen lachen is makkelijk. Het is hard werken dat wel, maar het vergt geen extreem talent. Begrijpen hoe je mensen emotioneel kunt raken, dat is in theater nog mijn grootste zoektocht. Het is een uitdaging waardoor ik als acteur zelfs nog niet in mijn kinderschoenen staat."

Via een auditie voor Arne Sierens stuk 'Niet alle Marokkanen zijn dieven', kwam Ben Chikha toch op de planken terecht. "Dat was voor de quota hé", grapt hij. Lichtjes ironisch, dat wel.  Want in Blankenberge viel het gezin Ben Chikha met Tunesische roots als minderheid op en zo werd Ben Chikha naar eigen zeggen een product van zijn omgeving. "Wij waren de indianen in een cowboy-dorp of de Galliërs bij de Romeinen, zeg maar. Als de nadruk niet werd gelegd op het feit dat we anders waren, waren we nooit anders geweest. Ik heb snel sympathie voor de underdog, daarom ben ik voor de indianen in de cowboyfilms."

"Mijn ouders vroegen ons altijd niet te veel op te vallen. 'Als je niet opvalt, kunnen er geen problemen zijn en kunnen mensen niet racistisch zijn', zo zeiden ze. Maar bon, zoals alle jongens van die leeftijd, trokken mijn broers en ik graag de aandacht, vooral van de meisjes", grapt hij verder.

Voelt hij zich vandaag nog altijd anders? "Laat ons eerlijk zijn, in deze gepolariseerde tijden wordt het nog vaak duidelijk gemaakt dat we anders zijn. Als iemand van tv of radio bijvoorbeeld belt met de vraag om commentaar te geven op aanslagen." Maar hij is optimistisch. "Het komt goed. Voor onze kinderen is de multiculturele maatschappij een realiteit. Er is minder isolement en door die mengeling gaat de empathie groter worden, want iedereen zal wel iemand kennen die getrouwd is met of kinderen hebben die half-half zijn."

Naar het beloofde land

Figuren als Gandhi, Bob Marley en Charlie Chaplin zijn Ben Chikha's grootste inspiratiebronnen die mee de basis legden voor zijn maatschappelijke engagement. "Als er ergens iets niet in evenwicht is, kan je er radicaal tegenin gaan. Gandhi leerde ons dat verzet ook geweldloos kan zijn. Misschien is het omdat ik klein ben, maar voor mij is geweld altijd een zwaktebod."

Onder invloed van de Rastafari liet hij lange dreadlocks groeien en hij reisde op zijn als negentienjarige op zijn eentje af naar Ethiopië. "Ik wilde naar het beloofde land van de Rastafari, naïef als ik was, maar het werd wel de mooiste reiservaring uit mijn leven." Hij verbleef er meer dan twee maanden bij de rastafari-beweging van Shashamane. "Het was de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik aanvaard werd, behalve in mijn gezin of in Tunesië dan. In Oost-Afrika, met mijn lange dreadlocks. Niemand zag me als toerist met veel geld of als criminele Noord-Afrikaan." 

Herbeluister het hele gesprek met Zouzou Ben Chikha hier opnieuw.