"Opruimen kan later wel. Als er weer mensen over de vloer komen"

Ik ben precies nog nooit zo hard met mijn vitrine bezig geweest als nu. En met die vitrine bedoel ik dus het raam aan de voorkant van mijn huis. Dat grote bijna vierkante raam waardoor voorbijgangers onze fietsenstalling en rommelberging kunnen binnenkijken. Maar waardoor ik tussen het vele thuiswerken door ook naar de wereld kan kijken.

Wij wonen in een vrij drukke straat dichtbij het Sint-Pietersstation in Gent. En door die vitrine zie ik  wel wat passeren op een dag. Auto’s, bussen, fietsers. Maar ook veel studenten met rolvaliezen op weg naar hun kot of naar het station.

Ik vraag me nu vaak of ik echt minder studenten op en af zie rijden nu. Blijven ze meer thuis bij hun ouders deze periode of blijven ze net op kot en wandelen ze in het weekend liever rond in de Gentse binnenstad dan door de Vlaamse polders? Ik zou eens streepjes moeten zetten, denk ik dan...

En ook, de laatste tijd passeren hier precies veel meer ambulances en politiewagens met loeiende sirenes aan. Van zodra het donker wordt, schijnen er dan agressieve zwaailichten ons huis binnen door dat raam. En dan vraag ik me altijd af of het iemand met Covid is die naar een van de Gentse ziekenhuizen wordt gebracht? Of dat het een politie-wagen is op weg naar een lockdownfeestje in de buurt? Mijn man zegt dat die wagens hier altijd al passeerden, want onze straat verbindt de stad met twee belangrijke ziekenhuizen. Tja, ik zou toch eens streepjes moeten zetten, denk ik dan..

Maar ik ben dus ook bezig met hoe mijn vitrine er nu uitziet van aan de straatkant dezer dagen. Meer dan vroeger. Ik heb het gevoel dat ik door de juiste boodschappen aan het raam toch een klein beetje een verschil kan maken. En ik hoop daarmee de voorbijgangers iets mee te geven. Een klein cadeautje op weg naar het station, naar hun kot of wie weet wel op weg naar het ziekenhuis. Want hoe schoon zou het zijn dat ik iemands dag toch een klein beetje hoopvoller, vrolijker of interessanter kan maken door mijn vitrine.

Mijn man vindt het allemaal een beetje overdreven. Volgens hem worden die voorbijgangers misschien wel gelukkiger van het aanzicht van al onze rommel daar in de berging. Het leven zoals het is, zegt hij, is wat de mensen nodig hebben. Met als motto: Opruimen kan later wel. Als er weer mensen over de vloer komen.

Misschien is dat dan wel een goede slogan voor op mijn volgende raamaffiche... En dan streepjes trekken voor elke betekenisvolle blik die passeert