Ouders zijn de beste vredesonderhandelaars

Ik heb twee zonen. De oudste is bijna elf. Het is een gevoelige, introverte en een beetje onzekere jongen. Hij is zo medelevend dat hij intens verdrietig kan zijn wanneer ik een paar van zijn kousen met gaten de vuilbak in gooi. “Ocharme die sokjes.” Het liefste wat hij doet is met het hele gezin in de zetel liggen onder 1 tv-dekentje en een film kijken. Hij is verlegen en durft niet altijd goed voor zichzelf opkomen.

In groep is hij eerder een volger dan een leider. Maar hij is verantwoordelijk, luistert als ik hem iets vraag, maakt als eerste de vissenkom schoon wanneer die er groen begint uit te zien en let op zijn kleine broertje wanneer we op stap zijn.

Dat kleine broertje is acht jaar oud en zijn complete tegenpool. Hij is druk, luid en ontzettend aanwezig. Als een stuiterbal springt hij op en neer en heen en weer in onze woonkamer, tot grote ergernis van zijn huisgenoten, wiens gezucht hij niet eens registreert. Hij is ontzettend zelfzeker, maakt overal vrienden en net zo veel vijanden, en lult zichzelf overal uit. Hij kan niet stilzitten en is voortdurend op zoek naar uitdaging en avontuur.

Dat kleine broertje is acht jaar oud en zijn complete tegenpool.

Het liefste wat hij doet is pranks en challenges filmen met zijn beste vriendje onder begeleiding van luide trap music om later te uploaden op zijn Youtube kanaal (ja, hij is 8 en heeft al een Youtube kanaal). Hij heeft lak aan wat anderen van hem denken en eist overal alle aandacht op met zijn lieve koppie, zijn gevoel voor humor en zijn grote blauwe ogen.

Beide jongens hebben dezelfde ouders, dezelfde genen en min of meer dezelfde opvoeding gekregen. Toch verschillen ze als dag en nacht. Het hoeft dus niet te verbazen dat het wel eens boel is in huis. Want wanneer de ene rustig in de zetel wil liggen om de dag te verwerken, toetert de andere luid “DAT HIJ ZICH VERVEELT!”. En wanneer de jongste een kameraad zoekt om op het buurtpleintje te gaan voetballen, durft de oudste niet uit zijn comfortzone te kruipen.

Hoe ga je daar als ouder mee om? Kind & Gezin leerde ons luiers verversen en de leerkracht op school leert ons huiswerk begeleiden. Maar niemand leert je hoe je met botsende karakters in een gezin moet omgaan.

Het ding is: volgens mij is er geen toveroplossing. Opvoeden vraagt belachelijk veel geduld, bergen inlevingsvermogen en ontzettend veel creativiteit. Om elke keer opnieuw de gemoederen te bedaren en naar ieders wensen te luisteren. Om een oplossing te verzinnen die, in de mate van het mogelijke, iedereen gelukkig maakt. Om water bij de wijn te doen. Ze zeggen wel eens dat je als ouder altijd consequent moet zijn en duidelijke regels moet stellen. Ik heb net gemerkt dat je met flexibiliteit een heel eind komt en dat je, hoe moeilijk ook, rekening moet houden met ieders onhebbelijkheden om de lieve vrede in huis te bewaren.

Ouders zijn daarom de beste vredesonderhandelaars. Als volleerde pro’s ontmijnen ze situaties die mensen zonder kennis van zaken volledig zouden laten ontploffen.

Dit soort skills zijn nodig aan de tafels van onze wereldleiders, denk ik weleens, nadat ik weer een conflict heb vermeden dankzij diplomatisch handelen. Want geef nu toe, ze gedragen zich de laatste tijd steeds meer als driftige kleuters, onze politieke leiders. Wat zouden ze gebaat zijn bij een moeder- of vaderfiguur die naast hen staat wanneer ze weer eens een boze tweet willen uitsturen naar hun rivaal. “Zou je dat wel doen? Waarom ben je nu écht zo boos? Hij meent dat toch niet zo? Kom, laten we naar de speeltuin gaan, dan krijgt iedereen een ijsje.”

Met een beetje diplomatie kom je een heel eind.