Over Margareth Thatcher en het Higgs-deeltje

De Grote Markt in Brussel is niet volgestroomd met van tricolore triomf vervulde supporters, maar u hebt ongetwijfeld het geweldige nieuws gehoord dat de Nobelprijs voor Fysica werd toegekend aan 'onze' professor François Englert en aan zijn Britse confrater Peter Higgs. 

Ze werden bekroond voor hun theorie over het Higgs-deeltje, dat de sluitsteen vormt van het standaardmodel van de deeltjesfysica en verklaart waarom sommige deeltjes massa hebben.

Begrijpt u daarmee waar dat Higgs-deeltje goed voor is? Wat er concreet zou gebeuren als het er niét was? Wij ook niet. Al was het maar omdat de expirementele en theoretische deeltjesfysica over - euh - deeltjes gaat die geen uitstaans hebben met de wereld zoals wij die ervaren. Voor zover wij er iets van begrijpen, komen deeltjes als het Higgs-boson onder 'normale' omstandigheden gewoon niet voor in de natuur.

Nu, als de dingen niet getoond kunnen worden, dan brengt beeldspraak soms uitkomst. Zo gebruikte de Britse Minister voor Wetenschappen in de jaren '90 een metafoor om Margareth Thatcher ervan te overtuigen het onderzoek naar het Higgs-deeltje mee te financieren.

Daarbij was mevrouw Thatcher zelf een electron, en het Higgsveld was een cocktailparty. Professor Higgs kon de metafoor wel smaken, benieuwd of Margareth Thatcher en iemand met een een door prof. Englert gesigneerde T-shirt uw notie van de sluitsteen van het standaarmodel van de deeltjesfysica vooruit helpt.