Over Robert Moog en Wendy Carlos

De muziek van Wendy Carlos vind je niet op iTunes of Spotify, en de platen en CD's zijn enkel tweedehands te koop. Zelf vond ik ze in de stadsbibliotheek. Toen ik popmuziek begon te ontdekken, ik wist nog nergens van en ik had geen geld, ontleende ik platen op basis van de hoes. Switched-on Bach zag er interessant uit. De Brandenburgse concerten uitgevoerd op Moog-synthesiser. De 14-jarige ik vond het geweldig. Je mocht je platen veertien dagen houden. Ik luisterde zo vaak ik kon.

De 18-jarige ik dacht er weer heel anders over. Die had de punk ontdekt en vond Switched-on Bach flauwekul. Klasseer die plaat van Wendy Carlos - toen nog Walter Carlos, maar dat is een nevenplot - maar naast François Glorieux plays the Beatles. Kitsch.

Enter Senne Guns. Hij dweept met Wendy Carlos. En Senne is niet de enige: Glenn Gould, de beroemdste pianist en Bach-uitvoerder van de 20ste eeuw, vond de synthesiser-uitvoering de beste opname die er van de Brandenburgse bestond.

Wendy Carlos toonde dat je die nieuwerwetse machine niet alleen BLIEP! en BLOB! en ZWOINGZWOINGZWOING! kon doen, maar dat je er muziek mee kon maken. Ze heeft er voor gezorgd dat de synthesiser een volwaardig instrument is geworden. Stevie Wonder, Brian Wilson en George Harrison leerden dankzij Switched-on Bach de synthesiser kennen. Zonder Wendy Carlos geen Tomorrowland.

Ik stel mijn mening bij. Die Wendy Carlos lijkt een gesprek in Interne Keuken waard. Zou het een geval van voortschrijdend inzicht zijn? Kom maar af, Senne.