Paul McCartney wordt 80: Johannes Genard schrijft hem een brief

Hey Paul!
Paulie
Polle
Paul
Paulus. Gelukkige verjaardag!
Kende mij nog?
Johannes. Nee?
Johannes Genard van School is Cool?
Nee? Echt ni? Allez!

Maar allez! Ik ken u al zo lang!
Weet ge dat echt niet meer?
Ik was 16, ik had een jaar voorheen een elektrische gitaar gekregen en stemde die ‘drop D’ om gemakkelijker nummers van Linkin Park en Korn te kunnen spelen. Mijn muzieksmaak was inmiddels al wel geëvolueerd van de Nu-Metal naar Nirvana en Pixies, maar ik bleef ter plaatse trappelen op m’n gitaar.

Ik was thuis bij m’n eerste liefje en zij kwam af met twee dubbel-CDs: een rode en een blauwe. Een compleet nieuwe wereld ging open voor mij toen ik ze opzette, en dat terwijl bijna alle nummers binnenkwamen alsof ik ze al altijd kende. Lady Madonna, Hey Jude, Get Back, mijn gitaarspel ging er in rasse schreden op vooruit, ik móest wel: hoe zou ik die nummers meespelen zonder barré-akkoorden of pentatonische toonladders? Dankuwel hiervoor, Paul. Het leverde mij op korte termijn vingerkramp, maar op lange termijn een carrière op.
.
Zelfs heel m’n vriendengroep werd een rare vrijplaats buiten de tijd, waar samen naar ‘Magical Mystery Tour’ werd gekeken, terwijl buiten Coldplay en Fall Out Boy tierden! En het groepje waarin ik toen speelde moest mee, natuurlijk: van Nirvana-covers gingen we over in rammelende versies van Come Together (met uw geniale swampy baslijn), All Together Now en Back in the USSR met, en het spijt me dit te moeten toegeven, een Reggae-strofe. Sorry, Paul. Maar ja, gij hebt Ob-La-Di, Ob-La-Da geschreven, hé.

Bij m’n stiefvader in Engeland kocht ik met al mijn spaargeld een budgetversie van uw iconische vioolvormige Hofner-basgitaar in een stoffige winkeltje: hij was niet goed afgesteld en onze bassist klaagde over de tuning. Maar ik geef het maar mee: ik speel er nog steeds al onze demo’s mee in.

En al die nummers die ik van u kan spelen! Allemaal, dacht ik zelfs, tot ik voor een VTM-programma aan een kampvuur zat met Paul Michiels en ermee stoefte. “Ik kan alle nummers van the Beatles spelen!”. “Ah ja?” zei hij. Tja. Na een vijftal nummers kon ik niet meer inzetten, alleen maar meevolgen en af en toe een harmonietje zingen op halve zinnetjes hier en daar. Ge hebt veel fans. Sommigen groter dan ik.

Eén van uw grote fans was een jeugdvriend van mij, Sebastian. Op zijn uitvaart, enkele maanden geleden, zong ik Blackbird. En na de dienst werd een homevideo afgespeeld waarin mijn vriend, op een familiefeest jaren geleden samen met zijn nicht, Let it Be zong, over een schmaltzy karaoke-backingtrack. Zijn stem was onzeker, hij geneerde zich een beetje maar wanneer ze bij dat glorieuze refrein aankwamen viel alles simultaan weg en op z’n plaats. Uw songs zijn, door hun verpletterende alomtegenwoordigheid, zo vestrengeld met elk facet van menszijn dat ze inmiddels alles kunnen symboliseren: van kampvuurcliché tot gospeltraditional, van pleisterplaat tot activistisch anthem. En dan heb ik het alleen maar over Let it Be, een nummer dat je rap-rap schreef voor een naderende TV-special, onder het priemende oog van camera’s, terwijl jouw groep op splitten stond.

Gelukkige verjaardag, Paul. Maar ik snap het nog niet helemaal: hoe kunt ge nu niet weten wie ik ben? Uw liedjes kennen mij door en door.

Johannes Genard

Lees ook: