Ayco
Paul Simon - In the blue light
ma 17 sep. - 8:36
Wie er bij was op de Farewell-toernee in het Sportpaleis heeft het kunnen merken in de live-uitvoeringen van Can’t run but en René and Georgette Magritte with their dog after the war: Paul Simon houdt er van om zijn eigen songs te herwerken. Het liefste nog radicaal in een heel nieuw arrangement, met strijkers in de plaats van een rockband zoals in de twee gevallen hierboven. In dit geval met het New Yorkse kamerorkest yMusic.
Zijn veertiende en - naar alle waarschijnlijkheid - laatste studio-album bevat tien soortgelijke herwerkingen van bestaande songs uit Simon-albums zoals 'The rhythm of the saints', 'You’re the one', 'Still crazy after all these years' en 'So beautiful or so what'.
Simon en zijn vaste producer Roy Halee kiezen niet voor de meest evidente songs uit die albums. In dat geval was het een best of- album geworden en die bestaan al ruimschoots.
In de plaats krijgen we Can’t run but, uit 'The rhythm of the saints', muzikaal uitgepuurd tot Simons stem en het kamerorkest yMusic, strak en staccato spelend in een arrangement van Bryce Dessner van The National. Of Darling Lorraine, met nog meer gitaarwerk dan de originele versie, met gitaren van Mark Stewart, jazzgitarist Bill Frisell en de betreurde Vincent Nguini, zo’n 30 jaar lang één van de sterkhouders uit de band van Simon.
In sommige gevallen is de vroegere jazz- en soulsound naar de achtergrond verdwenen en is er meer ruimte voor de melodie op zich (How the heart approaches what it years, uit 'One-trick pony' en het wondermooie Some folks’ lives roll easy, uit 'Still crazy after all these years').
Een paar stermuzikanten uit de jazz zijn gebleven, bv drummer Steve Gadd, anderen hebben de plaats ingenomen van vroegere muzikanten: saxofonist Joe Lovano in de plaats van David Sanborn, de trompet is vaak die van Simons goeie vriend Wynton Marsalis. Aan de piano vinden we Sullivan Fortner, John Patitucci speelt bas, Jim Oblon en Bill Frisell spelen gitaar.
En in The teacher uit 'You’re the one' heeft Simon een andere laatste strofe geschreven, omdat hij vond dat de bestaande song te veel ruimte liet voor ironie. Deze nieuwe strofe maakt alles strakker en duidelijker.
Zoals altijd al het geval was, blinkt Simon weergaloos uit in de ballads en zingt de man zuiverder en beter dan ooit. En dan hoor je nog beter hoe hardverscheurend mooi Darling Lorraine is, en wat een wereldnummers een album zoals 'You’re the one' uit 2000 bevatte: Pigs, sheep and wolves, The teacher en de alomvattende ultieme Paul Simon-song Love.
Niet dat het nieuwe songs zijn geworden, maar net zoals bij het opfrissen van de muren in een huis met een nieuwe laag verf hebben die muren een nieuwe glans gekregen.