De Wereld van Sofie
Pedro Elias is een hypochonder: “Ik check zo vaak mijn hartslag dat ik er nekpijn van krijg”
di 19 jan. - 11:49
Dood en ziekte zijn het eerste waaraan Pedro denkt als hij wakker wordt: “Ik heb de nacht gehaald, ik leef nog, denk ik dan, maar vandaag zal alles foutlopen. Ik check continu ook mijn eigen hartslag in mijn nek – zo vaak zelfs dat ik er nekpijn van krijg.’
Carpe Diem
Volgens zijn eigen analyse komt zijn hypochondrie – vreemd genoeg – voort uit een enorme levenslust: “Ik leef zo graag dat ik niet wil dat het eindigt. Het belemmert mij niet, integendeel – ik denk dan: als vandaag mijn laatste dag is , moet ik er het beste van maken. Carpe Diem!”
Zijn hypochondrie had hij gemeen met zijn papa: “Dertig jaar lang zat hij elke ochtend bij het ontbijt in ‘Le Larousse Médical’, een medische encyclopedie, te bladeren. Om weer eens een nieuwe kwaal te bestuderen. Sprak ik hem daarop aan, dan zei hij: ‘Ja, maar ik leef nog, dus het helpt!’ Hij had ook allerlei remedies om zich te wapenen tegen mogelijke ziektes, zoals het eten van 5 lookteentjes ’s ochtends. Hij is uiteindelijk 82 jaar geworden, in volle gezondheid totdat hij stierf in zijn slaap. Dus wat kun je daartegen inbrengen?”
Gelukkig heeft hij heel goede, begripvolle dokter: “Doorgaans zit ik er minstens 1 keer per week. En ik mail hem ook op de zotste uren, in blinde paniek. Gelukkig kent hij mij al, en weet hij er goed mee om te gaan.” Ook zijn vrouw is een goede buffer, die pareert zijn angsten meteen: Ze zegt dan dingen als: ‘Je hebt geen kanker! Douch je en breng de kinderen naar school', en dat helpt.”
De zieke realiteit
Deze corona-periode is verschrikkelijk voor Pedro: “ik doe zoals iedereen, een beetje casual mijn handen wassen, maar ik zou veel liever in een astronautenpak rondlopen en me continu ontsmetten. Zo gespannen en bang ben ik.”
Pedro bracht de afgelopen jaren ook maandenlang door in een ziekenhuis, omdat zijn zoontje Rover leukemie had. “Dat heeft mijn hypochondrie helemaal niet goed gedaan. Ik zag plots echt overal zieke mensen, en zij waren het levende bewijs dat mijn angst terecht is.”
Sinds kort heeft hij eindelijk een therapeut gevonden om er werk van te maken. Want hypochondrie is vooral ook heel vermoeiend: “Het vreet energie van me, het is een soort zelfkastijding. Ik wil écht proberen ervan af te geraken.”
