Peter Dierinck: "We moeten meer inzetten op verbinding in plaats van op isolement”

Peter Dierinck noemde zijn boek niet zomaar Hoop verlenen, want te veel psychiatrische patiënten hebben volgens hem een groot gebrek aan vooruitzichten. Bovendien wordt dat gevoel van uitzichtloosheid te weinig opgemerkt door de hulpverleners.

Er wordt volgens Dierinck vooral ingezet op isolement en dat zorgt niet voor een helende werking maar net voor een verdere stigmatisering. De sleutel ligt volgens hem dan ook bij het maken van een verbinding met de omgeving. Isolement is alleen in hoogstnoodzakelijke gevallen aangewezen.

We moeten meer gaan naar verbinding, naar mensen terug samenbrengen en dat is een  deel het werk van de hulpverlening. Ze moeten brugfiguren zijn met de omgeving.

Om die verbinding mogelijk te maken moet ook de omgeving van de patiënt meer betrokken én ondersteund worden, zo stelt Dierinck. Niet alleen de hulpverleners, maar ook de familie, de buren en buurtorganisaties moeten ingezet worden om een gastvrije omgeving te creëren en de patiënten te leren kennen.

Mensen zijn vaak ten onrechte bang. We moeten hen dan voldoende informeren zodat het gedrag van de patiënten begrijpelijk wordt. Hoe vreemd iemand ook denkt, er is altijd een  logica.

Dierinck haalt in zijn boek een voorbeeld van zo’n verbinding aan. Twaalf jaar geleden schoot een ex-psychiatrische patiënt twee frituuruitbaters neer over het psychiatrisch centrum in Sleidinge waar Dierinck werkt. Een traumatische ervaring voor de hele gemeente die begrijpelijk leidde tot grote angst bij de buurtbewoners. Ondertussen is de frituur afgebroken en wordt op die plaats een ontmoetingscentrum gebouwd door patiënten, hulpverleners en buurtbewoners samen. Een voorbeeld van hoe een gezamenlijk project kan leiden tot een betere integratie van de patiënten in de samenleving.