"Dat ik me in dit stukje weer druk heb gemaakt over pietluttigheden"

Een mens moppert wat af in zijn leven.

Dat meer dan een eeuw na de uitvinding van de balpen nog altijd niemand een oplossing heeft bedacht voor dat inktklontertje dat bij het schrijven geregeld afgescheiden wordt. Telkens zeer te onpas. En nu is het te laat, want binnenkort schrijft niemand nog met de hand.

Dat steeds meer fruit dat je in de supermarkt koopt eerst heel lang onrijp ligt te wezen, en dan opeens rot of fossiliseert, zonder dat het ooit het tussenstadium is gepasseerd, namelijk rijp en eetbaar.

Dat de dokter-specialist je vraagt je verhaal te doen, en van zichzelf denkt dat hij tegelijk kan luisteren én de verwijsbrief lezen die de huisarts heeft meegegeven; en dat hij daarna vragen stelt waaruit zonneklaar blijkt dat hij geen woord heeft gehoord van wat je hebt gezegd.

Dat we ons belachelijk maken als een politicus of een CEO het middelpunt van een controverse is, want dan zeggen we dat hij zich in het oog van de storm bevindt en dat is net de enige plek waar volslagen windstilte heerst, elke meteoroloog kan dat bevestigen. Onkunde verankerd in de taal.

Dat de nieuwssite meldt dat 1,4 miljoen kinderen dreigen te sterven door ondervoeding en dat 927 mensen te kennen geven dat ze dat leuk vinden.

Dat de kelner in het restaurant onder het afruimen vraagt: 'Heeft het gesmaakt alstublieft?', een vraag die door dat laatste woord iets smekerigs en kruiperigs krijgt: Zeg asjeblief dat het lekker was, ook al vond je het niet te vreten.

Dat wachtenden op het perron, van wie de trein is weggevallen, de oren spitsen als voor hen een alternatief wordt omgeroepen, en dat die mededeling dan compleet verloren gaat in het loeiharde geraas waarmee een sneltrein door het station schiet. Wat later wordt het bericht nog één keer herhaald precies op het moment dat een tweede denderende trein alles overstemt. Het is of je in een Franse lachfilm bent terechtgekomen.

Dat ik me in dit stukje weer druk heb gemaakt over pietluttigheden, terwijl op dit eigenste ogenblik, net als op al die andere ogenblikken, vluchtelingen verdrinken in de Middellandse Zee, een vrouw in Afrika haar stervende kind op haar armen wiegt, een man in Syrië met zijn blote handen tussen het puin van het kapotgebombardeerde huis zijn moeder zoekt.