De Ochtend
Rita Vrancken: "Er is een leven voor en na intensieve zorgen"
do 20 okt. - 7:06
Welke gevolgen ondervinden patiënten die lange tijd op intensieve zorgen hebben gelegen? En hoe kunnen ziekenhuizen daar beter mee omgaan? Rond die vragen debatteren enkele professoren, artsen en ex-patiënten deze namiddag in de Hilton Grand Place in Brussel.
Uit onderzoek blijkt immers dat de gevolgen van een opname op intensieve zorgen groot kunnen zijn. Zowel op psychologisch als fysiek vlak kunnen ex-patiënten het moeilijk hebben. Mensen kunnen last krijgen van angststoornissen, posttraumatische stress, concentratieverlies en hallucinaties.Onze ziekenzorg is daar nog te weinig op afgestemd en daar wil het symposium iets aan doen.
Verlamd op 48 uur tijd
Het zijn herkenbare klachten voor Rita Vrancken. Niet zozeer uit eigen ervaring, maar wel omdat ze ondertussen veel andere mensen leerde kennen die ook ooit lang op de afdeling intensieve zorgen lagen. Zelf kwam zij er terecht in april 2013. Toen kreeg ze het syndroom van Guillain-Barré. Op 48 uur tijd raakte ze volledig verlamd. Ook haar gelaatsspieren waren verlamd: haar zicht ging achteruit, en ze was niet meer in staat om zelfstandig te ademen en te eten.
Ik heb drie maanden in een plaasteren lijf gelegen. Voor mij is er een leven voor en na intensieve zorgen
Het moeilijke vond Rita dat je je volledig moest overgeven aan anderen wat je lichaam betreft. Want Rita kon zelf niks. Zelfs niet in haar haar krabben. Waar ze wel controle over had, waren haar gedachten. En daarom was het voor haar erg belangrijk dat ze zo weinig mogelijk verdoofd werd. Ze probeerde zichzelf af te leiden, en zichzelf verhalen te vertellen.
Het kon draaglijker
Het symposium in Brussel gaat vandaag over wat er zoal beter kan in de toekomst. Zelf vindt Rita het moeilijk om kritiek te geven op haar verzorgers: ze heeft haar leven immers aan die mensen te danken. Maar natuurlijk zijn er dingen die beter kunnen:
Wat ik gemist heb, is een manier van communiceren.
“Mijn zoon had een A4-blad afgedrukt met het alfabet” vertelt Rita “Ik knipperde dan met mijn ogen bij de juiste letter. Met een elektronisch hulpmiddel was dat veel draaglijker geweest”
Vandaag maakt Rita het goed. Ze heeft er dan ook een lange revalidatie opzitten. Ze schrijft ook aan een boek, dat zal uitgegeven worden bij Vrijdag.