De Wereld van Sofie
Ronny Mosuse over racisme: “Ik ben optimistisch, geef het nog honderd jaar”
do 4 jun. - 1:24
Nochtans bekijkt hij de protesten niet noodzakelijk als zijn strijd. “Ik ben van een andere generatie en heb het allemaal meegemaakt toen ik jong was. Deze strijd moet vooral worden gevoerd voor mijn kinderen, voor de jongere generatie.”
Onder meer dankzij sociale media lijkt het bewustzijn omtrent racisme stilaan te groeien, maar toch blijft Ronny realistisch. “Dankzij sociale media komen er stilaan bewijzen van racisme, waardoor het moeilijk wordt om het te ontkennen. Maar er zijn evenzeer nog steeds politici die zich luidop afvragen wat racisme überhaupt is. Zo'n uitspraken brengen ons nergens.”
Sensibiliseren maar ook praktijktesten
Dat de strijd nog steeds nodig is, vindt hij jammer.
“Er zou een emancipatorische strijd moeten gevoerd worden zoals de vrouwenrechtenorganisaties deden en doen. Zo zou het ook moeten zijn voor andere minderheidsgroepen.” Er zijn vele parallellen te trekken met de strijd voor vrouwenrechten. Zo worden er problemen verzwegen, bepaalde geschiedenissen niet geschreven en wordt er regelmatig niet geluisterd door zij die er geen last van ondervinden. Maar persoonlijke ervaringen veralgemenen is iets wat we zeker niet mogen doen, stelt hij.
“Een beter idee is sensibiliseren en het invoeren van praktijktesten. Sensibilisatie van de maatschappij is van belang op emancipatorisch vlak. Praktijktesten dienen dan weer om het structureel racisme aan te pakken.”
Vele mensen staan echter huiverachtig tegenover praktijktesten, maar volgens Ronny kan het niet anders. “Er zijn nog steeds mensen die door hun huidskleur niet aan een job of een huis raken. Voor veel mensen is dit een strijd op leven en dood, zeker in Amerika. Het gaat over hun welzijn en dat van hun kinderen.”
“Alles komt wel goed, maar niemand weet wanneer”
Als geboren optimist, ziet Ronny het op lange termijn wel goedkomen met racisme. Op korte termijn daarentegen, is het volgens hem best de verwachtingen wat bij te stellen. Maar hij onderstreept het belang van te blijven protesteren.
“Er zal nog veel gevloekt en getierd worden en het zal zeker nog 100 jaar duren voor er beterschap komt. Maar ik wil niet cynisch worden en zeggen dat betogingen geen zin hebben. Daarvoor zijn mijn kinderen te belangrijk.”
Zelf liep hij echter nog nooit mee in een anti-racismebetoging. “Ik ben eerder iemand die in boeken duikt en dingen gaat opzoeken zodat ik het systeem van binnenuit kan veranderen. Ieder bestrijdt racisme op zijn eigen manier." Maar activisten moeten er zeker ook zijn, besluit hij.
