"Mijn pincode is 7846. Wil u dat alvast onthouden?"

Het gangpad in de supermarkt was aan de smalle kant. Voor me stond een mevrouw met een looprek, die een vlotte doorgang belemmerde. Laten we haar Hilde noemen. Ze klampte een personeelslid vast en vroeg haar waarom de havermout van plaats veranderd was.

-       Euh, maar de havermout staat op dezelfde plaats als altijd?
-       Mevrouw, ik ben nu toch al wat ouder dan u en ik zeg dat ze van plaats veranderd is.
-       Euh, ok dan.
-       Maar waar staat ze nu dan?
-       Hier, mevrouw, op de bovenste rij.
-       Daar kan ik toch niet aan, zeker! Kunt ge die voor mij pakken?

Er zat een zekere uitnodiging tot ergernis in het gedrag van de looprekkende Hilde, maar het vriendelijke personeelslid bleef kalm en hulpvaardig. Terwijl ik me als een Pacmanspookje een weg door de supermarkt knabbelde en eten in mijn karretje laadde, kwam ik haar verschillende keren tegen en altijd ving ik flarden op van haar conversaties met personeelsleden van de supermarkt. Stuk voor stuk hielpen ze haar geduldig, liepen ze met haar mee, ja, ze droegen haar mandje terwijl ze zich lieten berispen. Aan de kassa gaf Hilde haar bankkaart aan de caissière.

-       Kunt gij dat daar in steken, ik weet niet hoe dat moet.
-       Euh, ja mevrouw, maar dan moet ik wel uw code weten.

Zonder enige aarzeling riep Hilde: 4213. Dat bleek niet te kloppen. 'Hoezo,' zei Hilde. Maar als het niet 4213 is, weet gij mijn code dan niet?

Haar onmacht ontroerde me hevig.

Ik kan u niet vertellen hoe het Hilde verder is vergaan, want ik had al afgerekend en wilde niet de ramptoerist staan uithangen. Al dacht ik naderhand dat ik wellicht ook voor haar had kunnen afrekenen. Nu ik nog zelfredzaam ben, wil ik u graag vertellen dat mijn code 7846 is. Wil u dat alvast onthouden?