"Sire, er zijn geen gazettenwinkels meer"

Sire, er zijn geen gazettenwinkels meer.

Vroeger, toen had je die nog.

Heden ten dage moet je dagbladenboetiek zeggen. Dat trekt waarschijnlijk een ander en beter soort cliënteel aan dat na hun bezoek in de luxefrituur van Sergio Herman gaat dineren. Bij ons was om de hoek vroeger nog een echte gazettenwinkel. Zo’n piepklein zaakje dat van boven tot beneden was volgestouwd met kranten, tijdschriften en een paar lekstokken op de toog.

Het soort zaak ook waar je als kind kon binnenkomen terwijl de volwassene voor je luidop en zonder gene om zijn vaste pornoblaadje vroeg

Ik wist dan wel dat het een vuil boekje was, maar wat kon mij dat schelen. Ik spendeerde er mijn zakcentjes alleen aan mijn tweewekelijkse Spiderman strip, niet dat ik het verhaal ooit kon volgen want die dingen kwamen totaal niet in volgorde binnen. Af en toe kocht ik er ook wel eens een pakje stickers voor in m’n Batman en Ninja Turtles stickeralbums.

In zo’n fancy dagbladenboetiek zal je nu dan waarschijnlijk gelamineerde foto’s van de deelnemers aan The Sky Is The Limit kunnen kopen, vermoed ik

De gazettenwinkel had ook een uitstalraam waarin wekelijks te kennen werd gegeven dat de nieuwe Humo, Flair, Dag Allemaal, ja toen zelfs nog de Joepie op voorraad waren. Enkele leggers hoger, veilig op volwassen ooghoogte, stonden de meer gespecialiseerde blaadjes waar je dan als kind af en toe eens naar durfde kijken en meteen weer wegkeek uit schrik dat iemand het zou opgemerkt hebben.

Maar die winkel is ondertussen al jaren dicht. De druk van de boetieks heeft z’n tol geëist. De vitrine heeft lange tijd leeg gestaan, maar telkens ik er voorbij wandelde keek ik toch nog eens stiekem naar binnen, want ondertussen is mijn ooghoogte tot de pikante regionen gestegen.

Er was nooit iets te zien, tot er op een dag plots twee schilderijen achter het raam lagen. Geen idee wie ze daar geplaatst heeft, maar het moeten zo ongeveer de twee lelijkste krengen zijn die ik ooit gezien heb. Op het ene staat een kind aan de rand van een zwembad afgebeeld, althans: ik denk dat het een kind is, het zou ook een soort eeuwenoude onwereldse demon kunnen zijn die een onschuldige vorm tracht aan te nemen. Het andere toont een stoel met daarop een pluchen beer en een porseleinen pop. Het soort pop die vroeger in de logeerkamer van je grootouders stond en waar je ’s nachts een doek over moest leggen omdat ze anders je ziel zou stelen in je slaap.

Om maar te zeggen: ik zou ze niet in mijn living hangen maar tegelijk zijn ze zodanig lelijk dat ze enorm fascinerend worden

Er ligt een kaartje bij. Geen te koop-bordje, geen naam van de maker, enkel een telefoonnummer voor meer info. Straks eens bellen, wat is het ergste dat er kan gebeuren.

Mijn ziel ben ik toch al kwijt sinds ik die keer naar de vieze boekjes in de vitrine heb gegluurd.