Smellosophy

Je kan geuren wel herkennen. Ergens in onze hersenen zit de geur van rotte vis opgeslagen. Gelukkig maar, want anders waren we al lang dood. Iets verkeerd gegeten. Maar hoe gaat dat precies? Waarom word je nostalgisch van de geur van een madeleinekoekje? Of was het de smaak? Oei, nu moeten we ‘Á la recherche du temps perdu’ herlezen. Nee, wacht, het was de smaak. Maar dat is hetzelfde. Smaak is vooral geur. Nog zoiets raars.

En wat geuren al niet met een mens doen. Niemand wil een lief dat niet lekker ruikt. Maar is die geur voor iedereen dezelfde? En indien niet, waar komen die verschillen dan vandaan? We weten het niet. Geuren zijn een mysterie. De wetenschap staat voor een raadsel. Erger nog: de wetenschap is er niet mee bezig. Reukzin is niet interessant. Veel te vaag. Amper te bestuderen. Voor je het weet is je onderzoeksobject vervlogen.

Wacht, zegt de wetenschap. Klopt, eeuwenlang wisten we amper iets over hoe geuren werken, maar die tijd is voorbij. De laatste jaren is de geurkunde in een stroomverstelling geraakt. Lees ‘Smellosophy’ van wetenschapper en filosoof Ann-Sophie Barwich. Je gaat je neus niet geloven. En nodig wetenschapsfilosoof Geerdt Magiels. Die heeft het ook gelezen. En hij kan er niet over zwijgen. Ideaal voor op de radio.

Beluister het volledige gesprek :