Soeur Sourire, van de hemel naar de hel

“Soeur Sourire heeft voor een primeur gezorgd”, begint Delvaux. “Op 7 december 1963 stond ze in Amerika tegelijk op nummer één met een single én met een album. Het was de eerste keer dat een artieste dat ooit heeft gerealiseerd.”

Maar daarna was het op. “Ze heeft nog een tweede plaat gemaakt in de VS, maar die heeft maar even in de hitparade gestaan. Ze heeft dat jaar wel nog de Grammy Award voor ‘Best Gospel or Religious Recording’ gewonnen, maar die bestaat nu niet meer”, weet Delvaux.

Nieuwe start

In 1966 kiest Soeur Sourire voor een leven buiten het gesloten klooster. Ze tekent een clausule met het klooster dat ze de naam Soeur Sourire of een afgeleide niet meer gaat gebruiken en probeert het onder de naam Luc Dominique. “Een beetje een vreemde naam”, vindt Delvaux. “Maar de nummers vallen wel op. Onder meer door titels als ‘Je ne suis une vedette’ of ‘prieur pour l’humour’. Ook inhoudelijk vallen de nummers op. Zo maakte ze bijvoorbeeld een nummer over de anticonceptiepil.”

Toch blijft de platenverkoop ontgoochelen en twee jaar later verbreekt haar label het contract. Nadien vraagt Jeannine Deckers, zoals Soeur Sourire echt heet, toestemming aan het klooster om terug haar oorspronkelijke artiestennaam te mogen gebruiken en ze krijgt die. Ze brengt een nummer met catechese-liedjes uit, maar ook die flopt.

In 1982 klopt ze aan bij Marc Moulin, die op dat moment heel bekend is met zijn groep Telex, die de wereldhit Moscow Disco had gescoord. Ze maakten toen een elektronische versie van haar hit, maar ook die sloeg helemaal niet aan. Op 29 maart 1985 stapt ze samen uit het leven met haar vriendin. “Ze was financieel helemaal aan lager wal geraakt door een hoge schuld bij de belastingen en ze kon die niet meer vereffenen. Een triest verhaal”, besluit Delvaux.