Spencer Tracey. Onthou die naam.

Steven De Foer heeft een heerlijk dik boek geschreven over de grootste filmsterren aller tijden.‘Hollywood Boulevard’ Zijn voornaamste doel: Spencer Tracey van de vergetelheid redden.

Zijn roem strekt vandaag niet verder dan bejaardentehuizen en filmmusea. Zijn fans herken je aan hun looprek en heupprothese. Volkomen onterecht, vindt Steven want Spencer Tracey was een Groot Acteur.

Het nadeel van radio is dat je geen fragmenten kan tonen. Zoals dit hier uit ‘Guess who’s coming to dinner’. Daarin speelt Tracey een blanke vader wiens dochter met een zwarte vriend naar huis komt. Goed voor een Oscarnominatie in 1967.

Drie weken na de opnames stierf hij als gevolg van een hartinfarct, deels als gevolg van zijn drankmisbruik. Maar wat een kracht. En wat een timing.

Let vooral op de laatste zin, tegen zijn grote liefde Katharine Hepburn die de rol van de moeder speelt (en daarmee wel een Oscar won) "Well Tillie, when the hell are we going to get some dinner?" Het feminisme moest nog worden uitgevonden.